Nie zawsze można ogrodzić ogródek przylegający do lokalu na parterze.

Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz wojewódzkich sądów administracyjnych.
Wiadomość
Autor
piotrusb
.
.
Posty: 5967
Rejestracja: 28-12-2009, 17:51

Nie zawsze można ogrodzić ogródek przylegający do lokalu na parterze.

#1 Post autor: piotrusb » 24-01-2022, 16:53

Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 1 grudnia 2021 r., sygn. akt IV SA/Po 845/21.

W budynku Towarzystwa Budownictwa Społecznego użytkownicy części trawników przylegających do mieszkań położonych na parterze ogrodzili je. Uwzględniając liczne wnioski w tej sprawie, TBS wyraziło na to zgodę. Uznało, że ogradzania takiego terenu, liczącego zazwyczaj kilka do kilkunastu mkw., nie można uznać za grodzenie osiedla mieszkaniowego, lecz za ważny element zieleni i tworzenie miniterenów rekreacyjnych. Nie przekonało jednak ani powiatowego, ani wojewódzkiego inspektora nadzoru budowlanego, którzy nakazali rozbiórkę wykonanych ogrodzeń. W uzasadnieniu decyzji zaznaczyli, że wprawdzie wybudowanie ogrodzenia o wysokości poniżej 2,20 m nie wymaga pozwolenia na budowę czy zgłoszenia, ale musi być zgodne z miejscowym planem. W tym przypadku tak nie jest. Nie są to ogrodzenia placów zabaw czy boisk, które jako jedyne plan dopuszcza na terenie osiedla. TBS złożyło skargę do WSA.
Kwestią sporną w niniejszej sprawie była zgodność wykonania ogrodzeń ogródków lokatorskich na nieruchomości z obowiązującym tam miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Wskazać należy, że Uchwałą Nr [...] Rady Miasta P. z dnia [...] lipca 2015 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenów w rejonie ulic K. w P. uchwalono miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obejmujący tereny działki nr [...] (zwany dalej "m.p.z.p."). Zgodnie z § 3 pkt 2 ww. uchwały przedmiotowa nieruchomość przy ul. Ż. stanowi teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Postanowienie § 4 pkt 2 lit. d tiret drugi ww. uchwały stanowi, że w zakresie zasad ochrony i kształtowania ładu przestrzennego zakazuje się lokalizacji ogrodzeń na terenach MW, z uwzględnieniem pkt 3 lit. k tej uchwały. Punkt 3 lit. k tej uchwały stanowi z kolei, że dopuszcza się na terenach MW lokalizację ogrodzeń ażurowych służących zabezpieczeniu placów zabaw oraz boisk sportowych, o wysokości dostosowanej do sposobu zagospodarowania. Stwierdzić więc należy, że m.p.z.p. przewiduje ogólny zakaz lokalizacji ogrodzeń na terenach zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z wyraźnymi wyłączeniami. Skarżący błędnie zarzuca więc organom obu instancji, że nie przeanalizowały czy zakaz stawiania ogrodzenia dotyczy całego osiedla, czy także wygrodzenia trawników. W m.p.z.p. ustanowiony został zakaz stawiania ogrodzeń, przy czym dopuszczono od tego zakazu wyjątki wskazane w § 4 pkt 3 lit. k uchwały, do których nie zaliczają się ogrodzenia będące przedmiotem niniejszej sprawy. W ocenie Sądu, sformułowanego w uchwale m.p.z.p. zakazu lokalizacji ogrodzeń (w § 4 pkt 2 lit. d tiret drugi) nie można zatem odnosić tylko do zakazu grodzenia terenu całego osiedla, jak to podniosła Skarżąca Spółka.

Zauważyć również należy, że wskazywany przez Skarżącą spółkę projekt tzw. uchwały krajobrazowej wydanej na podstawie art. 37b ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 293 ze zm.) oraz w związku z uchwałą Rady Miasta P. Nr [...] z dnia [...] marca 2017 r. określa generalny zakaz sytuowania ogrodzeń (§ 9 pkt 3 projektu uchwały krajobrazowej) stanowiąc kolejne wyjątki, m.in. w postaci postanowienia wskazywanego w treści skargi, dotyczącego ogrodzeń wzdłuż działek przynależnych do lokali mieszkalnych. Stwierdzić jednak należy, że przedmiotowa uchwała jest na etapie procedowania, a jej wejście w życie i obowiązywanie nastąpi po ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Województwa W., dlatego jako nieobowiązujący akt prawa miejscowego nie może być podstawą do oceny w niniejszej sprawie.

Na podstawie przepisów Prawa budowlanego stwierdzić należy, że wykonanie budowy ogrodzeń ogródków lokatorskich nie wymaga pozwolenia na budowę ani zgłoszenia. Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 23 p.b. pozwolenia na budowę nie wymaga budowa ogrodzeń. Art. 30 ust. 1 pkt 3 p.b. z kolei stanowi, że zgłoszeniu organowi administracji architektoniczno-budowlanej wymaga, że budowa ogrodzeń o wysokości powyżej 2,20 m. Ogrodzenia będące przedmiotem niniejszego postępowania mają wysokość [...] m, więc nie podlegają regulacji wskazanych powyżej przepisów Prawa budowanego.

Jakkolwiek, postępowanie naprawcze uregulowane w art. 50 p.b. i art. 51 p.b. wszczynane jest m.in. w przypadkach stwierdzenia przez organ nadzoru budowlanego prowadzenia robót budowlanych w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę, projekcie budowlanym lub w przepisach (art. 50 ust. 1 pkt 4 p.b.). W tym wypadku organ wydaje postanowienie o wstrzymaniu prowadzenia robót budowlanych. Przepis art. 51 p.b. w ust. 1 pkt 1 stanowi, że przed upływem 2 miesięcy od dnia wydania postanowienia, o którym mowa w art. 50 ust. 1, organ nadzoru budowlanego w drodze decyzji nakazuje m.in. rozbiórkę obiektu budowlanego lub jego części, bądź doprowadzenie obiektu do stanu poprzedniego. Natomiast ust. 7 tego przepisu stanowi, że przepisy ust. 1 pkt 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli roboty budowlane zostały wykonane w sposób, o którym mowa w art. 50 ust. 1.

Stwierdzić, należy że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego w związku z czym, na podstawie art. 87 ust. 2 Konstytucji RP jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa na obszarze działania organu, który go ustanowił. Ponadto, zgodnie ze zdaniem wstępnym art. 51 Prawa budowlanego, przewidziany w art. 51 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy nakaz rozbiórki może być stosowany także w przypadku, o którym mowa w art. 50 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego, a więc wówczas, gdy roboty budowlane są wykonywane w sposób istotnie odbiegający od ustaleń i warunków określonych w przepisach. Skoro zaś miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest źródłem powszechnie obowiązujących przepisów, to należy uznać, że w powołanym art. 50 ust. 1 pkt 4 in fine Prawa budowlanego, chodzi także o przepisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z art. 51 ust. 7 Prawa budowlanego na tej samej podstawie art. 51 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego może być stosowany także do robót budowlanych, które zostały już zakończone. (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 grudnia 2017 r., sygn. II OSK 151/17). Tym samym słusznie organy nadzoru budowalnego prowadziły postępowanie naprawcze w przypadku stwierdzenia niezgodności wykonanych robót budowalnych z m.p.z.p.

Dodatkowo wskazać należy, twierdzenie Skarżącej spółki, jakoby w przypadku gdy prowadzenie robót budowlanych nie wymagało uprzednio uzyskania pozwolenia na budowę ani zgłoszenia, organy nadzoru budowlanego nie były uprawnione do prowadzenia postępowania naprawczego uznać należy za niezasadne. Jak to zostało wyjaśnione w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 października 2016 r., sygn. akt II OPS 1/16, art. 50 ust. 1 pkt 4 in fine p.b., a więc w tej części, która dotyczy istotnego odstępstwa od ustaleń i warunków określonych w przepisach, oraz art. 51 ust. 7 Prawa budowlanego mogą być stosowane do robót budowlanych, które nie wymagają ani pozwolenia na budowę, ani zgłoszenia właściwemu organowi.

Zgodnie z art. 4 Prawa budowlanego każdy ma prawo zabudowy nieruchomości gruntowej, jeżeli wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, pod warunkiem zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami. Jak wskazał NSA w wyroku z 24 lutego 2012 r., sygn. akt II OSK 2342/10, ograniczenie wolności budowlanej wynika z art. 35 ust. 1 pkt 1 p.b., który określa zakres i formę ingerencji organów architektoniczno-budowlanych. Do ograniczeń tych zaliczył również to wynikające z określenia przeznaczenia i zasad zagospodarowania danego terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego ogranicza swobodę zabudowy nieruchomości, gdyż jako akt prawa miejscowego zawiera przepisy powszechnie obowiązujące w zakresie przeznaczenia terenu, zagospodarowania i warunków zabudowy. Dlatego art. 4 p.b. nie daje właścicielowi nieograniczonego uprawnienia do przesądzenia o przeznaczeniu zabudowy nieruchomości gruntowej na cel wyznaczony według własnej woli inwestora (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 kwietnia 2012 r., sygn. II OSK 259/12).

Podsumowując stwierdzić należy, że Sąd nie dopatrzył się w niniejszej sprawie naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy. Organy nadzoru budowlanego wobec stwierdzenia niezgodności wykonanych robót budowalnych z postanowieniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego były nie tylko uprawnione, ale wręcz zobligowane do prowadzenia postępowania naprawczego. Jeżeli bowiem w wyniku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego okaże się, że nastąpiło niedające się usunąć naruszenie prawa, wówczas właściwy organ jest obowiązany wydać decyzję zakazującą prowadzenia dalszych robót bądź rozbiórkę obiektu lub jego części, a w przypadku szczególnym może także nakazać przywrócenie obiektu do stanu poprzedniego (art. 51 ust. 1 pkt 1 p.b.). Decyzja taka kończy postępowanie naprawcze.

Nadto zgodnie z treścią art. 52 Prawa budowlanego decyzja została skierowana do PTBS Sp. z o.o. jako właściciela nieruchomości.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie doszukał się także innych uchybień przepisów postępowania skutkujących uchyleniem zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] czerwca 2021r. W tym stanie sprawy skarga okazała się niezasadna, a jej zarzuty nie odniosły zamierzonego skutku. Na podstawie art. 151 p.p.s.a. należało ją oddalić w całości, jak Sąd orzekł w wyroku.
https://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/5EE804E000
piotrusb

Link:
BBcode:
HTML:
Schowaj odnośniki
Pokaż odnośniki do wpisu

ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post

Wróć do „Orzecznictwo sądów administracyjnych”