Bieda nie zwalnia od opłat

[piotrusb]

Wyrok Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 2 czerwca 2016 r., sygn. akt IC 1335/15.

Wspólnota domagała się od pozwanej właścicielki 4.716,33 zł tytułem zaległych kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa podnosząc, że jest schorowana i biedna wobec czego powódka nadużywa prawa żądając od niej pieniędzy. Godziła się natomiast na spłatę świadczenia w ratach po 100 zł miesięcznie, na co nie zgody nie wyrażała wspólnota określając minimalną wysokość raty na 150 zł i podnosząc, że pozwana nie płaci za mieszkanie od lat, a roszczenia za wcześniejszy okres podlegają egzekucji komorniczej.

Sad uznał powództwo w całości zasądzając żądaną kwotę plus odsetki od dnia 15 października 2014 r. do dnia zapłaty oraz 862 zł tytułem kosztów postępowania. Sąd stwierdził w uzasadnieniu:

Nie wdając się w teoretyczne rozważania na temat wykładni powołanego uregulowania [art. 5 kc] wystarczające jest stwierdzenie, że klauzula generalna zasad współżycia społecznego pozwala na łagodzenie rygoryzmu prawnego polegające na odmowie przyznania ochrony słusznym roszczeniom powoda w sytuacji, w której nie byłoby to sprawiedliwe w świetle akceptowanych powszechnie norm społecznych.

Choroba, podeszły wiek i ubóstwo są natomiast okolicznościami, które uzasadniają rozważenie problemu, czy dochodzenie roszczeń nie pozostaje w sprzeczności z wymienionym wyżej unormowaniem. Wykluczony jest jednak wszelki automatyzm, w tym zwłaszcza prowadzący do wniosku, że choroba, zły stan majątkowy albo podeszły wiek zwalnia z konieczności ponoszenia ciężarów związanych z własnością.

Współczując pozwanej, nie można tracić z pola widzenia faktu, że lokal, którego jest właścicielem pozostaje w jej władaniu, skoro udostępnia go krewnym ani też, że koszty utrzymania nieruchomości macierzystej istnieją obiektywnie i obciążają jej pozostałych właścicieli.

Fakt bezproduktywnego oddania lokalu krewnym do używania, w sytuacji, w której pozwana nie reguluje kosztów generowanych przez niego, należy zaś ocenić negatywnie z punktu widzenia dobrych obyczajów. Pozwana pozbawia się bowiem w ten sposób źródła dochodu.

W tym kontekście twierdzenie, że powódka nadużywa prawa, trafia w próżnię.(...)

Nie było przy tym podstaw do rozłożenia świadczenia na raty. Zgodnie z communis opinio formułowanym na gruncie art. 320 k.p.c. rozłożenie świadczenia na raty, pomimo występowania szczególnych okoliczności, nie jest dopuszczalne, jeżeli dłużnik nie daje rękojmi spełnienia świadczenia w tej postaci ani też, jeżeli doprowadzi to do nadmiernego obciążenia wierzyciela.

Wprawdzie sytuacja pozwanej jest szczególna, jednak ofiarowana przez nią rata była zbyt niska prowadząc do odroczenie zaspokojenia wierzyciela na okres prawie czterech lat. Rodzaj dochodzonego zobowiązania wyklucza zaś tego typu rozstrzygniecie. Przypomnijmy, że chodzi o koszt utrzymania nieruchomości wspólnej; z pola widzenia nie może umykać też, że z lokalu pozwanej korzystają jej krewni, a pozwana nie twierdziła nawet, że podjęła trud chociaż częściowego regulowania należności za kolejny okres.

http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/ ... -06-02_001

[irenalo]

Mnie zastanawia jedno. Ile warte jest to mieszkanie?
Dlaczego uznaje się osoby , które mają niskie bieżące dochody ale duży majątek w nieruchomościach lub innych aktywach za osoby biedne?