Eksmisja byłego właściciela po licytacji

[kindziu]

No tak - jak miał kasę i "biznesmen", to można mu dokopać. Bić kułaków.

Jakby miał kasę to nie szedłby na licytację. Kupił świadomie lokal z "wkładką", dlatego mi go nie żal, bo znał przepisy przecież i jak skorzysta z nich to zapewne nie straci.I nie obrażałbym kułaków.

[elmaz]

Tu nie ma uznaniowości - ustawa jednoznacznie przyznaje takie prawo właścicielowi lokalu

Tak samo jednoznacznie - jak (byłemu) właścicielowi nie przyznaje prawa do lokalu zastępczego?

Czytałeś - co sobie zrobił wysoki sąd z tym jednoznacznym przepisem. Podtarł się nim.

[piotrusb]

Nie - nie tak samo.

Jak pisałem - uważam, że w tym szczególnym przypadku sąd powinien zważyć, która z konstytucyjnych zasad: prawa własności i prawa do spokojnej i godnej starości powinna mieć pierwszeństwo.

Sytuacja jest szczególna, bo:
- jedyny syn staruszki (ma ona 76 lat), na pomoc i opiekę którego miała prawo liczyć, zmarł przedwcześnie;
- nie ma ono żadnych innych krewnych i bliskich osób;
- przeważającą część swoich dochodów (600-700 zł z 1200) jest zmuszona wydawać na leki, a jej bardzo zły stan zdrowia został potwierdzony przez dokumentację medyczną;
- przy eksmisji nie ma się gdzie udać, czyli gdyby sąd nie przyznał jej lokalu zastępczego, zostałaby wykwaterowania do noclegowni.

Uważam więc, że pomoc państwa - tu reprezentowanego przez gminę - jest w tej sytuacji zasadna, a nabywcy lokalu służy odszkodowanie, które zabezpiecza jego interesy.

Potwierdza to uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2005 r., III CZP 6/05:

Z dniem 31 grudnia 2000 r. weszła w życie ustawa z dnia 15 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 122, poz. 1317), która nadała art. 36 nowe brzmienie oraz dodała art. 36a. Ustawą tą wprowadzono istotne zmiany w dotychczasowej regulacji omawianej problematyki, które były wynikiem negatywnej oceny obowiązujących unormowań, niestwarzających wystarczającej zapory przed eksmisją ,,na bruk" osób znajdujących się w bardzo ciężkiej sytuacji materialnej z przyczyn przez siebie niezawinionych (por. uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 kwietnia 2001 r., K 11/00, OTK Zb.Urz. 2001, nr 3, poz. 54 oraz uzasadnienie rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych, druk sejmowy nr 2219).(...)

Zdaniem Sądu Najwyższego, ustawodawca w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów przewidział dwie różne podstawy orzekania przez sąd o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego. W stosunku do osób, które były lokatorami podstawę taką stanowi - jak wskazano w uchwale z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 66/01 - art. 14 ust. 3 u.o.p.l. Zgodnie z tym przepisem, sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, których nakaz dotyczy, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokali oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną, przy czym obligatoryjnie w stosunku do osób wymienionych w ust. 4 tego artykułu. W stosunku do osób samowolnie zajmujących lokal podstawą tą jest natomiast art. 24 u.o.p.l., z którego wynika, że przyznanie uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego jest możliwe, jeżeli w świetle zasad współżycia społecznego byłoby to szczególnie usprawiedliwione.

[elmaz]

Jak pisałem - uważam, że w tym szczególnym przypadku sąd powinien zważyć, która z konstytucyjnych zasad: prawa własności i prawa do spokojnej i godnej starości powinna mieć pierwszeństwo.

Podasz mi art. w kontytucji, gdzie jest mowa o prawie do spokojnej i godnej starości? Ciekawe - że sądy biorą ten artykuł pod uwagę wtedy, gdy po drugiej stronie jest własność prywatna - a wtedy gdy obowiązek ciąży na państwie (np. zabezpieczenie dostępu do leków, świadczeń medycznych, opieki środowiskowej, czy godnej emerytury) - jakoś to prawo przestaje je obchodzić.

Poza tym - w tym przypadku prawo do spokojnej starości można zapewnić na kilka sposobów, w którym lokal socjalny wcale nie jest najlepszym, a prawo własności tylko na jeden.

Sytuacja jest szczególna, bo:
- jedyny syn staruszki (ma ona 76 lat), na pomoc i opiekę którego miała prawo liczyć, zmarł przedwcześnie;
- nie ma ono żadnych innych krewnych i bliskich osób;
- przeważającą część swoich dochodów (600-700 zł z 1200) jest zmuszona wydawać na leki, a jej bardzo zły stan zdrowia został potwierdzony przez dokumentację medyczną;

Co oznacza, że po prostu należałoby ją umieścić jak najszybciej w domu opieki - o czym już była mowa.

[piotrusb]

Podasz mi art. w kontytucji, gdzie jest mowa o prawie do spokojnej i godnej starości?

Można wywieźć tę zasadę z art. 30 Konstytucji, art. 25 ust. 1 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka ONZ, a bezpośrednio jest ona zapisana w art. 25 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

należałoby ją umieścić jak najszybciej w domu opieki - o czym już była mowa.

Na miejsce w państwowym domu opieki też czeka się w wielu gminach latami, więc jest to czasowo podobne do zapewnienia lokalu socjalnego przez gminę. Koszt pobytu w takim domu, to 2,5-3,5 tys. zł i jeśli pensjonariusz nie ma rodziny, ani odpowiednich dochodów to koszt ten jest ponoszony przez gminę.

Obowiązek ciąży na państwie (np. zabezpieczenie dostępu do leków, świadczeń medycznych, opieki środowiskowej, czy godnej emerytury) - jakoś to prawo przestaje je obchodzić.

To prawda i tak być nie powinno, ale naruszenie w jednym przypadku nie usprawiedliwia tego w innych przypadkach.

[elmaz]

Można wywieźć tę zasadę z art. 30 Konstytucji,

A - znaczy NIE JEST zapisane w Konstytucji, a jedynie "można wywieźć". Ostatnio panuje dziwna moda na wywodzenie z różnych aktów prawnych treści, których w nich nie ma....

Na miejsce w państwowym domu opieki też czeka się w wielu gminach latami,

Ano właśnie - i jakoś tutaj państwo nie przejmuje się prawem do godnego życia osób w podeszłym wieku. Ani tym wywodzonym z Konstytucji, ani tym bezpośrednio zapisanym w Karcie Praw Podstawowych.

Zaczyna się przejmować tym dopiero wtedy, gdy może odpowiedzialność za to zrzucić na zwykłego obywatela....

To prawda i tak być nie powinno, ale naruszenie w jednym przypadku nie usprawiedliwia tego w innych przypadkach.

Ano właśnie - naruszenie przez państwo swojego obowiązku w jednym przypadku nie usprawiedliwia przerzuceniem tego obowiązku na pojedynczego obywatela w innym przypadku.

Zwłaszcza, że konsekwencje społeczne - tutaj całkowicie zgadzam się z irenalo - mogą być bardzo poważne. Zresztą - nie tylko mogą, ale i są - np. z podobnych powodów bardzo słabo rozwija się rynek wynajmu.