Wpłata właściciela na rachunek inny niż wskazany

[piotrusb]

Wyrok Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 17 lipca 2015 r., sygn. akt III C 1736/14.

Bezsporne wprawdzie było, że pozwany nie dokonywał wpłat na utworzony dla jego lokalu rachunek, jednak powódka nie wykazała, że pozwany został o konieczności dokonywania wpłat na powyższy rachunek prawidłowo poinformowany. O ile pozwany przyznał, że otrzymał pismo, w którym powódka powiadomiła go o utworzeniu indywidualnego rachunku, jednakże Sądowi nie jest znana dokładna treść tego pisma, albowiem powódka nie przedstawiła go jako dowodu w sprawie. Nie sposób zatem stwierdzić czy w piśmie tym zawarto jedynie prośbę o dokonywanie wpłat na tenże rachunek, czy też wyraźne wezwanie do zapłaty, a jeżeli tak, to czy określono konsekwencje niedopełnienia powinności w tej mierze. Nie można dać wiary zeznaniom świadka M. K. i przesłuchanej za stronę powodową A. Z. co do tego, iż tenże rachunek wskazywany był pozwanemu w każdym zawiadomieniu o zmianie wysokości opłat, czy rozliczeniu należności wobec powódki, bądź też wezwaniu do zapłaty, albowiem nie znajdują one odzwierciedlenia w żadnym dokumencie przedłożonym przez powódkę. Wprawdzie w wezwaniu do zapłaty z dnia 22 kwietnia 2014 r. powódka podała numer rachunku, na który oczekiwała dokonania przez pozwanego wpłaty, jednak jak wynikało z zeznań świadka M. K. nie był to rachunek utworzony dla lokalu pozwanego, a wykorzystywany do celów windykacji. Sądowi nie było również dane poznać treści uchwały jaką powódka miała podjąć w dniu 19 marca 2014 r., a zatem trudno odnieść się do znaczenia tej uchwały dla stosunków łączących pozwanego z powódką.(...)

Zważyć bowiem przede wszystkim należy, iż pozwany faktycznie dokonywał wpłat należność na rachunek bankowy należący do powodowej wspólnoty, co było bezsporne. Wprawdzie nie był to rachunek indywidualnie przygotowany dla jego lokalu, lecz niewątpliwie należał on do strony powodowej. Podkreślić należy, iż zgodnie z art. 454 § 1 k.c. jeżeli miejsce spełnienia świadczenia nie jest oznaczone, ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione w miejscu, gdzie w chwili powstania zobowiązania dłużnik miał zamieszkanie lub siedzibę. Jednakże świadczenie pieniężne powinno być spełnione w miejscu zamieszkania lub w siedzibie wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia; jeżeli wierzyciel zmienił miejsce zamieszkania lub siedzibę po powstaniu zobowiązania, ponosi spowodowaną przez tę zmianę nadwyżkę kosztów przesłania. Jeżeli zobowiązanie ma związek z przedsiębiorstwem dłużnika lub wierzyciela, o miejscu spełnienia świadczenia rozstrzyga siedziba przedsiębiorstwa (art. 454 § 2 k.c.). Przy rozliczeniach bezgotówkowych przyjmuje się, że miejscem spełnienia świadczenia jest rachunek bankowy wierzyciela (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 28 lutego 1991r., sygn. akt I ACr 20/91) i spełnienie świadczenia bezgotówkowego następuje w dniu uznania rachunku bankowego wierzyciela (tak uchwała Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 1995r., sygn. akt III CZP 169/94). Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 lipca 1996r. (akt sygn. II CRN 79/96,) w przypadku rozliczenia bezgotówkowego miejscem spełnienia świadczenia jest miejsce, gdzie prowadzony jest bankowy rachunek wierzyciela, dokonanie bowiem wpisu na tym rachunku ("uznanie") jest równoznaczne z uzyskaniem przez wierzyciela możności rozporządzania odnośną kwotą, to zaś dopiero może być uznane za równoważne z "otrzymaniem" należności.

W ocenie Sądu zatem, skoro pozwany dokonywał wpłat na rachunek bankowy powódki, a ta uzyskała możliwość rozporządzania wpłacaną kwotą, nie sposób uznać, że tak spełniane zobowiązanie nie wygasło, jeżeli się zważy, że pozwany jednoznacznie wskazywał w tytułach przelewu na poczet jakich należności dokonuje wpłat. Jeżeli nawet dokonywanie wpłat w ten sposób powodowało konieczność przeksięgowania ich na rachunek przypisany lokalowi pozwanego i rodziło dodatkowe koszty po stronie powódki, może to skutkować ewentualnie powstaniem po jej stronie roszczeń odszkodowawczych, a nie uznaniem, że pozwany nie wykonał zobowiązania.

http://www.orzeczenia.ms.gov.pl/content ... -07-17_001