Rozliczenie zużytej energii cieplnej

Orzecznictwo sądów rejonowych, okręgowych i apelacyjnych.
Wiadomość
Autor
piotrusb
.
.
Posty: 5967
Rejestracja: 28-12-2009, 17:51

Rozliczenie zużytej energii cieplnej

#1 Post autor: piotrusb » 20-10-2022, 16:41

Wyrok Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 12 kwietnia 2022 r., sygn, akt I C 506/19.
W niniejszej sprawie powodowa Wspólnota Mieszkaniowa dochodziła od pozwanych będących właścicielami lokalu użytkowego zapłaty kwoty 5.145,09 zł z tytułu rozliczenia kosztów centralnego ogrzewania za okres od 1 lipca 2016r. do 31 maja 2017r. W tym stanie rzeczy podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 13 ust. 1 ustawy z dnia ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali (tekst jednolity Dz.U. z 2021 r. poz. 1048), zgodnie z którym właściciel jest obowiązany m.in. ponosić wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu i uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. W świetle art. 13 ust. 1 in princ. ustawy o własności lokali nie budzi żadnych wątpliwości, że koszty dostawy mediów do lokali stanowiących przedmiot odrębnej własności co do zasady spoczywają na właścicielach odrębnych lokali mieszkalnych i są ich własnymi zobowiązaniami (obciążeniami). Nie budzi też wątpliwości, że koszty te każdy z członków wspólnoty mieszkaniowej ma obowiązek ponosić we własnym zakresie i w całości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 21 października 2016 roku, I ACa 434/16).

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Zgodnie z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą rozkładu ciężaru dowodu ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 kc). W związku z powyższym obowiązek wykazania roszczenia co do zasady i wysokości spoczywał w niniejszej sprawie na stronie powodowej. Zdaniem Sądu powódka nie zdołała jednak wykazać, że z tytułu kosztów centralnego ogrzewania za okres od 1 lipca 2016r. do 31 maja 2017r. pozwani zobowiązani są do zapłaty dochodzonej kwoty. Zważyć należy, iż powódka swoje roszczenie opierała na odczycie zdemontowanego w dniu 8 września 2016r. w lokalu pozwanych ciepłomierza nr (...), który – jak wywodziła strona powodowa – wskazywał na zużycie 96,51 GJ. W oparciu o ten odczyt w okresie rozliczeniowym od 1 lipca 2006r. do 31 maja 2017r. powódka dokonała rozliczenia energii cieplnej za cały okres działania tego urządzenia i obciążyła pozwanych opłatą w kwocie 5.095,63 zł. Nie budzi wątpliwości, iż do czasu wymiany ciepłomierza pozwani byli rozliczani na podstawie hipotetycznych wskazań ciepłomierza (tj. na podstawie symulacji zużycia ciepła). Okoliczność ta była sygnalizowana w korespondencji kierowanej przez administratora powodowej wspólnoty do pozwanych, jak również została potwierdzona przez biegłego sądowego. W świetle zebranego materiału dowodowego nie ulegało także wątpliwości, że przed wrześniem 2016 roku w lokalu pozwanych na jedynym kaloryferze nie została zamontowana głowica termostatyczna, co – jak wynika z opinii biegłego z zakresu ciepłownictwa – uniemożliwiało skuteczne sterowanie zużyciem ciepła w lokalu. Mając powyższe na względzie, strona powodowa wywodziła, że z uwagi na brak termostatu i usługę ciepła systemowego ciepłomierz nr (...) wskazywał rzeczywiste zużycie ciepła w okresie od 1 listopada 2010r. do jego demontażu w dniu 8 września 2016r. Pozwani zarzucali natomiast, że powódka nie wykazała, że wyżej wskazane urządzenie było rzeczywiście zamontowane na instalacji centralnego ogrzewania w stanowiącym ich własność lokalu (brak protokołu montażu i demontażu), a także, że podnosili, że przedmiotowy lokal od chwili jego zakupu jest nieużytkowany, a kaloryfer przez cały czas był zakręcony.

Wobec tak zarysowanej osi sporu, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu ciepłownictwa celem ustalenia wysokości zużycia ciepła w lokalu pozwanych zarówno w okresie od 1 lipca 2016 roku do 31 maja 2017 roku (a więc w okresie w którym zostało rozliczone zużycie energii cieplnej na podstawie wskazań ww. ciepłomierza), jak też w okresie od daty montażu tego urządzenia do końca wskazanego okresu rozliczeniowego (2010-2017). Z opinii biegłego jednoznacznie wynika, że wskazywane przez zdemontowany licznik nr (...) zużycie energii cieplnej wynoszące 96,51 GJ nie dotyczy okresu rozliczeniowego od 1 lipca 2016 roku do 31 maja 2017 roku. Jak wyjaśnił biegły w tym okresie rozliczeniowym brak było w ogóle fizycznych możliwości zużycia przez budynek, w którym znajduje się lokal pozwanych, takiej ilości energii cieplnej jaka została rozliczona przez powódkę. Rzeczywista ilość gazu dostarczona przez dostawcę do budynku wynikająca z przedłożonych faktur VAT wynosiła 285,17 GJ, natomiast przyjęte przez powódkę zużycie ciepła wynosiło aż 315,32 GJ. Z powyższego jednoznacznie wynika brak pokrycia w dostarczonym paliwie gazowym gazu o 30,15 GJ. Przedstawiony w 2016 roku rzeczywisty odczyt zużycia ciepła przekracza znacznie ilość ciepła wyprodukowanego w kotłowni w rozliczanym ostatnim okresie grzewczym. Jednocześnie, biegły wskazał, że w okresie objętym żądaniem pozwu tj. w okresie rozliczeniowym od 1 lipca 2016 roku do 31 maja 2017 roku wskazane przez licznik zużycie ciepła w lokalu pozwanych wynosiło 0 GJ.

Natomiast, biegły nie był w stanie ustalić poziomu rzeczywistego zużycia ciepła w poszczególnych sezonach grzewczych przypadających w okresie od listopada 2010r. do końca maja 2017r. ani też nie był w stanie dokonać rozliczenia zgodnie z przepisami Prawa energetycznego. Jak bowiem wskazał biegły nie złożono do akt niniejszego postępowania kompletnej dokumentacji z okresu 2010-2016, która pozwalałaby na ustalić poziom opłat w poszczególnych sezonach grzewczych przypadających w powyższym okresie. Niemożliwe było także rozliczenie zużycia paliwa gazowego w oparciu o protokół demontażu licznika i liczbę sezonów grzewczych, przy uwzględnieniu stanu licznika wynikającego z pierwszego rozliczenia. Jak bowiem wskazał na rozprawie biegły H. takie wyliczenie wymagało przedstawienia danych źródłowych, a takich strona powodowa nie przedstawiła. Biegły nie byłyby w stanie ustalić choćby sprawności kotła, stanowiącej konieczny parametr w takich rozliczeniach. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był zbyt skąpy, aby biegły mógł dokonać w oparciu o niego wyliczeń zużycia gazu w budynku począwszy od 2010 roku.

Nadto, należało, że z oględzin lokalu przez biegłego wynika, że lokal pozwanych jest zawilgocony, co – jak wskazał biegły – może być skutkiem wady konstrukcyjnej w postaci braku izolacji pionowej. W przypadku uszkodzenia zaślepki na instalacji centralnego ogrzewania (zerwany gwint) i wobec braku zamontowanej głowicy termostatycznej istniałaby możliwość pobierania znacznej ilości ciepła, co sprzyjałoby przegrzewaniu lokalu i osuszaniu zawilgoconego lokalu. Jak wskazał biegły w przypadku lokalu nieużytkowanego o powierzchni 16,48 m 2 do osuszenia lokalu wystarczyłaby znacznie mniejsza ilość ciepła niż 99,51 GJ. Jednak w przypadku, gdy lokal jest zawilgocony to wątpliwe jest, by lokal pozwanych był prawidłowo ogrzewany, co tylko wzbudza dodatkowe wątpliwości co do możliwego zużycia ciepła w ilości wskazanej przez powódkę.

W realiach niniejszej sprawy brak było również podstaw do zastępczego rozliczenia zużytej energii cieplnej na podstawie art. 45a ust. 11a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 716). Zgodnie z tym przepisem jeżeli użytkownik lokalu nie udostępni właścicielowi lub zarządcy budynku ciepłomierzy, wodomierzy lub urządzeń umożliwiających indywidualne rozliczenie kosztów, niebędących przyrządami pomiarowymi w rozumieniu przepisów metrologicznych, w celu dokonania ich odczytu albo użytkownik lokalu dokona ingerencji w ten przyrząd lub urządzenie w celu zafałszowania jego pomiarów lub wskazań, właściciel lub zarządca budynku może:

1) dochodzić od użytkownika tego lokalu odszkodowania albo

2) obciążyć użytkownika tego lokalu, w okresie rozliczeniowym, kosztami ogrzewania w wysokości nie wyższej niż iloczyn średniej wartości kosztów ogrzewania:

a) m 3 kubatury budynku wielolokalowego i kubatury lokalu użytkowanego albo

b) m 2 powierzchni budynku wielolokalowego i powierzchni lokalu użytkowanego.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że w rozpatrywanym przypadku strona powodowa nie wykazała, że mimo prawidłowego wezwania do udostępnienia lokalu w celu odczytania stanu licznika, pozwani odmówili. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że w powodowej wspólnocie mieszkaniowej obowiązywał Regulamin rozliczania kosztów centralnego ogrzewania, który w § 5 ust. 1 stanowił, że w przypadku braku odczytu ciepłomierza lub stwierdzenia jego niesprawności przyjmuje się zużycie z poprzedniego okresu rozliczeniowego. W sytuacji, gdy brak jest danych z poprzednich okresów rozliczeniowych, przyjmuje się zużycie równe średniemu zużyciu ciepła w lokalach, w których możliwy był odczyt. Zatem w pierwszej kolejności rozliczenie powinno nastąpić w oparciu o Regulamin, choć także w odniesieniu do tego dokumentu biegły dopatrzył się pewnych niespójności przyjętych tam rozwiązań z przepisem art. 45a Prawa energetycznego.

Niezależnie od powyższego – jak stwierdził biegły – brak pełnej dokumentacji rozliczeniowej lokalu oraz całego budynku w spornym okresie uniemożliwia rozliczenie zastępcze w oparciu o zacytowany powyżej przepis. Ustalenie pełnego rozliczenia zgodnie z Prawem energetycznym wymagało bowiem rozliczenia zużycia ciepła w całym budynku w każdym sezonie grzewczym z podziałem na CO i CW, w tym przedstawienia kompletu faktur źródłowych wraz z umową zawartą z dostawcą gazu, a także kompletu indywidualnych rzeczywistych wskazań liczników ciepła. Poza fakturami wystawionymi przez dostawcę gazu, powódka nie przedłożyła żadnych innych dowodów na potwierdzenie rzeczywistego zużycia. Nadto, należy zauważyć, że przedłożone przez powódkę faktury są związane wyłącznie z sezonem grzewczym 2016/2017, natomiast brak jest dokumentów potwierdzających zużycie ciepła w okresie wcześniejszym. Jednocześnie, biegły zastrzegł, że w przypadku rozliczenia zastępczego zużycia energii cieplnej w lokalu pozwanych należne koszty byłyby niższe niż naliczone przez powódkę. W związku zatem z brakiem inicjatywy dowodowej i nieprzedłożeniem pełnej dokumentacji umożliwiającej zweryfikowanie kwestionowanego przez pozwanych wskazania licznika, należało uznać, że strona powodowa nie wykazała roszczenia w zakresie kosztów zmiennych.

Natomiast zebrany materiał dowodowy był wystarczający do ustalenia wysokości zobowiązania pozwanych w zakresie opłat stałych należnych za okres objęty żądaniem pozwu tj. w okresie rozliczeniowym od 1 lipca 2016 roku do 31 maja 2017 roku. Zważyć należy, iż zgodnie z treścią Regulaminu do kosztów stałych dostarczenia ciepła zalicza się opłaty abonamentowe oraz opłaty stałe za przesył ponoszone przez cały rok kalendarzowy. Koszt stały rozliczany jest na wszystkich właścicieli proporcjonalnie do powierzchni grzewczej (bez piwnic i garaży). W oparciu o przedłożone faktury VAT biegły zdołał ustalić koszty stałe zakupu paliwa gazowego (tj. koszty dystrybucji i opłaty abonamentowe), a następnie zgodnie z art. 45a ust. 8b Prawa energetycznego ustalił wartość kosztów stałych wspólnych i uzyskaną sumę odniósł do procentowego udziału lokalu w powierzchni grzewczej budynku. W ten sposób biegły ustalił, że powodowie powinni ponieść opłaty stałe z tytułu kosztów ogrzewania spornego lokalu użytkowego w łącznej kwocie 117,45 zł (tj. 10,68 zł miesięcznie). Po uwzględnieniu uiszczonych przez pozwanych zaliczek w kwocie 356,37 zł, pozwani posiadają nadpłatę z tego tytułu w kwocie 238,92 zł. Zatem, również w zakresie opłat stałych powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Reasumując, zważywszy na wszystkie przytoczone powyżej okoliczności, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali a contrario powództwo podlegało oddaleniu.
http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/ ... -06-02_001
piotrusb

Link:
BBcode:
HTML:
Schowaj odnośniki
Pokaż odnośniki do wpisu

ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post

Wróć do „Orzecznictwo sądów powszechnych”