Uchwała o zgodzie na wytoczenie powództwa o nakazanie sprzedaży lokalu nie narusza interesu właściciela tego lokalu

Orzecznictwo sądów rejonowych, okręgowych i apelacyjnych.
Wiadomość
Autor
piotrusb
.
.
Posty: 5967
Rejestracja: 28-12-2009, 17:51

Uchwała o zgodzie na wytoczenie powództwa o nakazanie sprzedaży lokalu nie narusza interesu właściciela tego lokalu

#1 Post autor: piotrusb » 02-09-2022, 10:21

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 14 czerwca 2022 r., sygn. akt I ACa 76/21.

Sąd Okręgowy orzekający w pierwszej instancji stwierdził, iż:
Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, powódka znajduje się w trudnej sytuacji życiowej. Podkreślenia wymaga okoliczność, iż u powódki stwierdzono organiczne zaburzenia nastroju, zaburzenia nawyków i popędów (impulsów), zaburzenia typu schizofrenii (schizotypowe), zaburzenia obsesyjno-kompulsywne-patologiczne zbieractwo, nawracającą depresję. Powódka pozostaje w stałym leczeniu psychiatrycznym od 2008 r. i była kilkukrotnie hospitalizowana psychiatrycznie. W związku z tym brak udostępnienia lokalu celem dokonania przeglądów instalacji wynikał częściowo z faktu, iż powódka wielokrotnie przebywała w szpitalu i nie mogła osobiście udostępniać swojego mieszkania celem dokonania pomiarów i sprawdzenia instalacji. Powódka jest również zatrudniona oraz uczestniczy w zajęciach organizowanych przez Poradnię (...) Z uwagi na powyższe nie można czynić powódce zarzutu, iż celowo nie udostępniała mieszkania służbom technicznym, gdyż jej nieobecności były w dużej mierze uzasadnione problemami zdrowotnymi, wykonywaniem pracy czy uczestnictwem w terapiach. Należy również zwrócić uwagę na fakt, że powódka mieszka sama w związku z tym podczas jej nieobecności nie było nikogo kto mógłby zapewnić służbom technicznym dostęp do jej mieszkania.

Należy również zaznaczyć, że wbrew twierdzeniom strony pozwanej brak udostępnienia przez powódkę lokalu służbom technicznym nie stwarza zagrożenia dla stanu technicznego budynku bowiem jak wykazało postępowanie dowodowe lokal powódki został odcięty od dostępu do mediów takich jak gaz, prąd, woda. Licznik gazu został zdjęty, a instalacja zaplombowana. Woda została odcięta. Bezpiecznik w skrzynce elektrycznej jest wyłączony. Zatem nie istnieje niebezpieczeństwo, iż zachowanie powódki stwarza zagrożenie dla życia mieszkańców pozwanej Wspólnoty czy też dla samej konstrukcji budynku Wspólnoty dlatego też interes Wspólnoty nie powinien korzystać z prymatu nad interesem powódki.

Strona pozwana podnosiła, że zgromadzone przez powódkę w mieszkaniu różnego rodzaju rzeczy jak makulatura, śmieci, stwarzają zagrożenie dla konstrukcji budynku jednak pozwana w żaden sposób nie wykazała, aby takie niebezpieczeństwo rzeczywiście istniało. W tym miejscu należy podkreślić, iż na gruncie procesu cywilnego strony mają obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 k.p.c.), co z kolei jest potwierdzeniem reguły z art. 6 k.c., wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Konsekwencją regulacji ujętych w art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. jest nie tylko obowiązek popierania wysuwanych twierdzeń stosownymi dowodami, ale przede wszystkim ryzyko niekorzystnego rozstrzygnięcia dla strony, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał. Na gruncie przedmiotowej sprawy nie ulega wątpliwości, że obowiązek wykazania, iż zgromadzone przez powódkę rzeczy stwarzały zagrożenie dla konstrukcji budynku spoczywał na stronie pozwanej, albowiem ta strona uzasadniała podjęcie przedmiotowej uchwały faktem istnienia zagrożenia dla budynku Wspólnoty. Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie wykazało również, aby w mieszkaniu znajdowały się insekty bądź z mieszkania wydobywał się nieprzyjemny zapach, który utrudniałby zamieszkiwanie innym członkom pozwanej Wspólnoty. W związku z tym strona pozwana nie wykazała, aby interes Wspólnoty korzystał z pierwszeństwa nad interesem powódki i wymagał podjęcia przedmiotowej uchwały.

W ocenie Sądu przedmiotowa uchwała narusza bezpośrednio interesy powódki bowiem ingeruje w jedno z podstawowych praw demokratycznego państwa prawa jakim jest prawo własności a ponadto z uwagi na trudną sytuację życiową powódki narusza zasady współżycia społecznego. Sąd ustalił, iż wszelkie problemy związane z terminowym wykonywaniem przez powódkę zobowiązań względem pozwanej Wspólnoty nie są przejawem jej złej woli czy też próby uchylania się przez nią od ciążących na niej obowiązków ale jednym z negatywnych objawów jej problemów zdrowotnych. Powódka podkreślała w toku całego postępowania, iż jedynym majątkiem jaki posiada jest przedmiotowe mieszkanie objęte zaskarżoną uchwałą, które stanowi centrum jej życia i daje jej poczucie bezpieczeństwa. Świadomość jego utraty wzbudza u powódki lęk i ogromne poczucie niesprawiedliwości, potęguje rozwój zdiagnozowanych u niej zaburzeń.

W przedmiocie zalegania przez powódkę z uiszczaniem opłat na fundusz remontowy i eksploatacyjny należy podkreślić, iż powódka ma trudną sytuację materialną i zdrowotną, utrzymuje się z niskiej renty, pracuje dorywczo. Ponadto cierpi na schorzenia natury psychicznej dlatego też brak terminowego regulowania opłat eksploatacyjnych i na fundusz remontowy nie jest przejawem lekceważącego stosunku powódki do regulowania własnych zobowiązań lecz jest wynikiem przewlekłych schorzeń powódki na tle psychicznym, które wpływają na jej codzienne funkcjonowanie i wypełnianie ciążących na niej obowiązków. Ponadto należy zaznaczyć, że powódka podjęła starania celem uregulowania swoich zobowiązań spłacając część zaległości.

Podsumowując powyższe rozważania należy stwierdzić, że powódka wykazała, że zaskarżona uchwała narusza jej interes bowiem w świetle przytoczonych powyżej okoliczności jej podjęcie narusza zasady współżycia społecznego. Wobec powyższego przedmiotową uchwałę należało uchylić.
Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok stwierdzając w uzasadnieniu:
Uzasadniony jest zarzut apelacyjny co do naruszenia art. 25 ust. 1 ustawy o własności lokali (dalej: u.w.l.) przez błędną wykładnię i uznanie, że samo upoważnienie zarządu wspólnoty mieszkaniowej do wytoczenia powództwa opartego na art. 16 ust. 1 u.w.l. narusza interes powódki poprzez ingerencję w jej prawo własności.

W przypadku, gdy właściciele lokali tworzący wspólnotę mieszkaniową postanawiają wystąpić na drogę sądową z przewidzianym ustawą powództwem przeciwko członkowi tej wspólnoty (art. 16 ust.1 u.w.l.) i upoważniają w uchwale zarząd do dokonania stosownych czynności albowiem w przypadku tego właśnie powództwa muszą zrobić w formie uchwały stosownie do art. 22 ust.2 i 3 pkt 7 u.w.l.). Taka uchwała jeszcze nie wpływa na zakres praw i obowiązków właściciela lokalu, zatem nie może być postrzegana ani jako niezgodna interesami członka wspólnoty.

Uznanie stanowiska Sądu Okręgowego oznaczałoby, iż wspólnota nie może wystąpić przeciwko właścicielowi lokalu na drogę sądową o przymusowe zaspokojenie roszczenia. Tymczasem w podobnych przypadkach wystąpienie na drogę sądową jest nie tylko dopuszczalne, ale wręcz działaniem niezbędnym w celu skorzystania z możliwości przymusowego zaspokojenia roszczenia.

Oczywiście nie można wykluczyć, iż ewentualne rozstrzygnięcie sporu przez sąd orzekający w sprawie z powództwa Wspólnoty o sprzedaż lokalu na podstawie art. 16 ust.1. u.w.l. nastąpi w sposób przedstawiony przez powódkę w toku niniejszego postępowania, jednakże nie oznacza to zasadności uchylenia uchwały upoważniającej zarząd do wystąpienia z właściwym powództwem.

Taki też pogląd wyraził Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 23.06.2017 r. sygn. akt: I ACa 1670/16, zgodnie z którym: Naruszenie interesu właściciela w rozumieniu art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1892 ze zm.) nie obejmuje sytuacji zagrożenia ewentualnym wykonaniem uchwały o zgodzie na wytoczenie powództwa o nakazanie sprzedaży lokalu opartym na treści art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Kwestia istnienia podstaw domagania się przez wspólnotę sprzedaży lokalu należącego do powódki należy do przedmiotu badania procesu wszczętego na skutek wystąpienia z takim żądaniem. Uchwała upoważniająca wspólnotę do wystąpienia na drogę procesu sądowego nie wywołuje skutku równoznacznego z uwzględnieniem przyszłego powództwa wspólnoty. W sprawie o uchylenie tego rodzaju uchwały nie bada się bowiem przesłanek objętych art. 16 ustawy o własności lokali, gdyż podlegają one weryfikacji dopiero po wystąpieniu przez Wspólnotę na drogę procesu o sprzedaż lokalu. Objęcie ich przedmiotem rozpoznania w sprawie o uchylenie uchwały oznaczałoby wkroczenie w kognicję sądu, który w przyszłości zajmie się sprawą o nakazanie sprzedaży.”

Mając powyższe na uwadze, zaskarżony wyrok zmieniono przez oddalenie powództwa na podstawie art. 385 k.p.c.
http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/ ... -06-14_003
piotrusb

Link:
BBcode:
HTML:
Schowaj odnośniki
Pokaż odnośniki do wpisu

ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post

Wróć do „Orzecznictwo sądów powszechnych”