UWL nie przewiduje możliwości podjęcia uchwały zwolniającej właściciela lokalu z opłat

Orzecznictwo sądów rejonowych, okręgowych i apelacyjnych.
Wiadomość
Autor
piotrusb
.
.
Posty: 5967
Rejestracja: 28-12-2009, 17:51

UWL nie przewiduje możliwości podjęcia uchwały zwolniającej właściciela lokalu z opłat

#1 Post autor: piotrusb » 16-02-2022, 10:47

Wyrok Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ z dnia 23 grudnia 2021 r., sygn. akt I C 1186/19.
zgodnie z treścią art. 13 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany (…) uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Jako właściciel lokalu pozwana zobowiązana była uiszczać zaliczki w formie bieżących opłat na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną, płatne z góry do 10 dnia każdego miesiąca (art. 15 ust. 1 ustawy). Na koszty te składają się w szczególności:
1) wydatki na remonty i bieżącą konserwację,
2) opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,
3) ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,
4) wydatki na utrzymanie porządku i czystości,
5) wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy (art. 14 powołanej ustawy).

Obowiązek uiszczania powyższych opłat jest niezależny od tego czy właściciel korzysta z lokalu i w jakim zakresie to czyni. Dla jego powstania wystarczającym jest, że dana osoba jest właścicielem samodzielnego lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu. Natomiast opłaty związane z utrzymaniem lokalu mieszkalnego wynikające z jego użytkowania właściciele ponoszą w pełnej wysokości, płacąc zaliczki ustalane uchwałami Wspólnoty, które są następnie rozliczane stosownie do zużycia.

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zaznaczyć też trzeba, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Zaprzeczenie dokonane przez stronę procesową powoduje, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności stają się sporne i muszą być udowodnione.

Odnosząc powyższe przepisy do okoliczności niniejszej sprawy, wskazać należy, że bezsporne w sprawie było to, że pozwany jest właścicielem spornego lokalu mieszkalnego. Istota sporu sprowadzała się do oceny zasadności dwóch zarzutów podniesionych przez pozwanego, tj.: istnienia uchwały powodowej wspólnoty o wstrzymaniu naliczania powodowi opłat do czasu adaptacji pomieszczenia kotłowni na lokal mieszkalny i nieprawidłowej powierzchni przyjętej przez powódkę do rozliczeń spornych opłat. W obu przypadkach, ciężar udowodnienia tych okoliczności spoczywał na pozwanym.

Odnośnie uchwały, na którą powoływał się pozwany, nie złożył on jej treści do akt sprawy, nie wskazał również żadnych innych dowodów, poza własnymi twierdzeniami, że taka uchwała została podjęta. Co więcej powód istnieniu takiej uchwały zaprzeczył, zatem okoliczność ta uznana została przez Sąd za nieudowodnioną, a w konsekwencji, nie mającą wpływu na rozstrzygnięcie.

To samo dotyczyło kwestii powierzchni lokalu mieszkalnego – ta ujawniona została w księdze wieczystej prowadzonej dla spornego lokalu. Tu należy wskazać na domniemanie wynikające z przepisu art. 3 ust. 1 ustawy z 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece. Zgodnie z tym przepisem, domniemywa się, że prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym. Domniemanie to ma wprawdzie charakter wzruszalny, jednakże pozwany, jak sam przyznał, nie podejmował żadnych działań prawnych mających na celu zmianę tego wpisu. Nie przedstawił również przekonujących dowodów, że powierzchnia użytkowa jego lokalu została w księdze wieczystej określona prawidłowo. Nie złożył bowiem do akt sprawy inwentaryzacji spornej kondygnacji, nie wnosił również o powołanie biegłego, który takiej inwentaryzacji by dokonał. Nie została również podjęta żadna uchwała wspólnoty w przedmiocie zmiany wysokości udziałów w nieruchomości wspólnej. Brak było zatem podstaw, by uwzględnić ten zarzut pozwanego.

Odnośnie wskazywanej w sprzeciwie od nakazu zapłaty kwestii powstrzymania się przez powoda od pobierania należnych opłat od pozwanego do czasu wykonania, jak pozwany to ujął, wszystkich niezbędnych prac remontowych, wskazać należy, że takiego rozwiązania nie przewiduje ustawa o własności lokali. Brak jest również dowodów, aby w tym zakresie doszło do zawarcia z powodową wspólnotą jakiegokolwiek porozumienia.
http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/ ... -12-23_002
piotrusb

Link:
BBcode:
HTML:
Schowaj odnośniki
Pokaż odnośniki do wpisu

ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post

Wróć do „Orzecznictwo sądów powszechnych”