Zarzuty o zaniedbania wobec wspólnoty nie mogą być podstawą do nie opłacania zaliczek

Orzecznictwo sądów rejonowych, okręgowych i apelacyjnych.
Wiadomość
Autor
piotrusb
.
.
Posty: 5967
Rejestracja: 28-12-2009, 17:51

Zarzuty o zaniedbania wobec wspólnoty nie mogą być podstawą do nie opłacania zaliczek

#1 Post autor: piotrusb » 29-11-2021, 10:21

Wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi–Widzewa w Łodzi z dnia 8 marca 2021 r., sygn. akt VIII C 1526/19.
Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca. Z kolei w myśl art. 14 powołanej ustawy na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności: 1) wydatki na remonty i bieżącą konserwację; 2) opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę; 3) ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali; 4) wydatki na utrzymanie porządku i czystości; 5) wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Bezspornym jest w przedmiotowej sprawie, że K. B. przysługuje prawo własności lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku w Ł. przy ul. (...). Powyższa okoliczność wynika jasno z treści księgi wieczystej, załączonej do pozwu. Pozwany winien zatem uiszczać na rzecz powoda opłaty, o których mowa wyżej. K. B. nie kwestionował ponadto okoliczności, iż w okresie od 1 marca 2017 r. do 30 września 2019 r. nie wywiązywał się z powyższego obowiązku. W ocenie Sądu niesporna była również wysokość comiesięcznych opłat za lokal, wynikała ona bowiem z przedłożonego przez powoda wykazu zaległości i wpłat, a jednocześnie pozwany nie wykazał (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), aby powód naliczał opłaty w zawyżonej wysokości. W tym miejscu wyraźnego zaznaczenia wymaga, iż obowiązek ponoszenia bieżących opłat uiszczanych w formie zaliczek na poczet kosztów zarządu przez osobę, której przysługuje prawo własności lokalu mieszkalnego, ma charakter ustawowy, a zatem osoba taka nie może bronić się zarzutem, iż nie będzie ich na bieżąco ponosić z powodu zaniechań ze strony wspólnoty mieszkaniowej. W ocenie Sądu obowiązek K. B. do ponoszenia kosztów zarządu uiszczanych w formie bieżących opłat, jest niezależny od tego, czy wspólnota mieszkaniowa wywiązuje się ze swoich obowiązków dotyczących części wspólnych nieruchomości. Tym bardziej, że jak wynika z treści art. 14 ust. 1 powołanej ustawy na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się również wydatki na remonty i bieżącą konserwację. Pozwany nie dokonując opłat będących przedmiotem pozwu, miał wpływ na możliwość powodowej wspólnoty mieszkaniowej zadbania o części wspólnie nieruchomości, w tym przeprowadzenie konserwacji dachu. Dlatego też wnioski dowodowe pozwanego o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. B. oraz dowodu z opinii biegłego, zostały oddalone, gdyż okoliczności dotyczące zalania mieszkania i doznanej przez pozwanego z tego tytułu szkody, nie miały znaczenia dla oceny zasadności zgłoszonego przez powoda roszczenia. Można jeszcze zauważyć, że zarzutów zgłoszone przez K. B. w sprzeciwie od nakazu zapłaty nie sposób oceniać jako zarzutu potrącenia, gdyż pozwany nie wskazał wysokości wierzytelności, która w jego ocenie przysługuje mu w związku z zalaniem mieszkania.

W myśl art. 203 1 § 1 kpc podstawą zarzutu potrącenia może być tylko wierzytelność pozwanego z tego samego stosunku prawnego co wierzytelność dochodzona przez powoda, chyba że wierzytelność pozwanego jest niesporna lub uprawdopodobniona dokumentem niepochodzącym wyłącznie od pozwanego, a zgodnie z § 2 kpc pozwany może podnieść zarzut potrącenia nie później niż przy wdaniu się w spór co do istoty sprawy albo w terminie dwóch tygodni od dnia, gdy jego wierzytelność stała się wymagalna. Jak już była o tym mowa, pozwany nie podniósł zarzutu potrącenia w sprzeciwie od nakazu zapłaty, w którym wnosząc o oddalenie powództwa, niewątpliwie wdał się w spór, co do istoty sprawy. Zatem podnoszone w dalszym toku postępowania zarzuty pozwanego, nie mogły zostać ocenione jako skutecznie podniesiony zarzut potrącenia.

Powód był przy tym uprawniony do naliczenia odsetek ustawowych od niezapłaconych w terminie opłat, zgodnie bowiem z treścią przepisu art. 481 § 1 i 2 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Godzi się przypomnieć, sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku, gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Jeżeli stopa odsetek nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.
piotrusb

Link:
BBcode:
HTML:
Schowaj odnośniki
Pokaż odnośniki do wpisu

ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post

Wróć do „Orzecznictwo sądów powszechnych”