Roszczenie o zużycie wody trzeba udowodnić

[piotrusb]

Wyrok Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 28 listopada 2019 r., sygn. akt I C 270/19.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 13 i 15 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali (tekst jednolity Dz.U. z 2019 r. poz. 737). W myśl art. 13 ust. 1 powołanej ustawy właściciel. ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu i jest obowiązany m.in uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Zgodnie z art. 15 na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Zgodnie z art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W przedmiotowej sprawie co prawda strona powodowa udowodniła, że w lokalu (...) – stanowiącym własność pozwanej – znajdował się nieopomiarowany punkt poboru wody, lecz nie wykazała, że pozwana faktycznie zużyła wskazaną w pozwie ilość wody, co uzasadniałoby obciążenie jej kosztami zużycia. Zważyć należy, iż pomiędzy stronami w zasadzie bezsporne było, że w momencie nabycia własności spornego lokalu przez pozwaną lokale (...) były opomiarowane jednym wodomierzem, który znajdował się w lokalu (...), co było konsekwencją tego, że w przeszłości oba lokale stanowiły jeden lokal użytkowy. Swoje twierdzenia powódka opierała na prywatnej opinii sporządzonej w maju 2017r. przez W. M. (1), który dokonał inwentaryzacji wodomierzy w budynku zarządzanym przez powodową wspólnotę mieszkaniową. W treści opinii wskazano, że „właściciel części, w której odbywa się handel meblami kuchennymi wydzielił swoją instalację wodną z jednej, która funkcjonowała wcześniej w obu lokalach, montując prawidłowo wodomierz – który nie został zaplombowany”. Przedmiotowa opinia nie może jednak stanowić wiarygodnego dowodu potwierdzającego nieopomiarowane zużycie wody przez użytkowników lokalu (...). Przede wszystkim należy wskazać, że autor tej opinii nie wykonał żadnych zdjęć przedstawiających stan instalacji wodnej w dacie oględzin, zaś pozwana zakwestionowała wartość dowodową tej opinii w całości, w tym opisany w niej stan instalacji. Co istotne, należy zauważyć, że sporna opinia prywatna została sporządzona w maju 2017r. podczas gdy żądanie pozwu dotyczy rozliczenia zużycia zimnej wody w okresie od 1 lipca do 31 grudnia 2016 r. Z zeznań strony pozwanej wynika, że inwentaryzacja poprzedzająca wykonanie opinii miała miejsce dwa lata po zakupie lokalu tj. w 2017r. Brak jest jakichkolwiek dowodów potwierdzających, że utrwalony w opinii stan instalacji był taki sam w okresie, którego dotyczy żądanie pozwu. W toku niniejszego postępowania strona powodowa nie wykazała, kiedy dokładnie nastąpiły przeróbki instalacji wodnej w lokalu (...) i w jakiej dacie faktycznie zamontowano w tym lokalu nowy licznik wody. Wątpliwości w tym zakresie nie wyjaśniły również zeznania świadka W. M. (2), albowiem przed datą wykonania prywatnej ekspertyzy świadek nie dokonał oględzin przedmiotowej instalacji. Wskazane powyżej okoliczności nie pozwalają na uznanie przedstawionej przez powoda opinii za dowód przydatny do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Ponadto, należy wskazać, że strona powodowa nie wykazała, że w drugim półroczu 2016r. nastąpiło zużycie wody w takim rozmiarze, jak wskazano w pozwie. Z zeznań świadków wynika, że prace remontowa w lokalu (...) zostały zakończone około maja 2016r., a więc w pierwszym półroczu 2016r. Po tej dacie lokal stał pusty i nie była w nim prowadzona żadna działalność. W związku z tym, że lokal nie był użytkowany w spornym okresie, to mało prawdopodobne jest, aby jego użytkownicy zużyli prawie 1300 m 3 wody w ciągu pół roku. W każdym bądź razie nie ma na tę okoliczność żadnych wiarygodnych dowodów. Zwrócić przy tym należy uwagę, że nawet członek zarządu powodowej wspólnoty mieszkaniowej zeznał, że lokal (...) od remontu stoi pusty. Strona powodowa podnosiła, że brak było innych punktów mogących stanowić źródło poboru takiej ilości wody. Z zeznań M. T. wynika jednak, że w pomieszczeniach byłych pralni znajdują się ujęcia wody, które rzekomo są trwale zamknięte. Nie można jednak wykluczyć, że właśnie te ujęcia stanowiły źródło poboru wody, tym bardziej, że ujęcia te nie zostały uwzględnione w trakcie inwentaryzacji wodomierzy.

Kolejne wątpliwości budzi sposób wyliczenia zużycia wody. W wezwaniu z dnia 18 września 2017r. wskazano, że różnica pomiędzy wskazaniem zużycia na liczniku głównym a sumą wskazań wodomierzy znajdujących się w poszczególnych lokalach wynosiła 1.270,80 m3, jednak poza tym wezwaniem nie przedstawiono żadnych innych dowodów, które wskazywałyby, że taka była faktycznie różnica pomiędzy stanem wodomierza głównego a sumą pozostałych wodomierzy. Mimo zakwestionowania przez stronę pozwaną roszczenia co do wysokości, powódka nie przedstawiła wyników odczytów na poszczególnych licznikach. Ponadto, należy wskazać, że w kolejnych wezwaniach różna była kwota roszczenia. W piśmie z dnia 18 września 2017r. wskazano, że koszt zużycia nieopomiarowanej wody wynosi 11.907,40 zł, w kolejnych wezwaniach z dnia 4 stycznia 2018r. i 6 lutego 2018r. 11.923 zł, z czego należność główna wynosiła 11.870,11 zł. Członek zarządu powodowej wspólnoty mieszkaniowej nie potrafił wyjaśnić jak został wyliczony stan licznika lokalu (...) i kwota, którą pozwana została obciążona.

W przedmiotowej sprawie brak było również podstaw do uznania, że pozwana dopuściła się czynu niedozwolonego. Nie budzi bowiem wątpliwości, że to nie pozwana spółka dokonała ingerencji w instalację wodną, lecz dokonał tego właściciel sąsiedniego lokalu. W związku z powyższym nie została spełniona podstawowa przesłanka odpowiedzialności deliktowej w postaci działania bądź zaniechania sprawcy, co uniemożliwia przypisanie pozwanej odpowiedzialności na podstawie art. 415 kc.

http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/ ... -11-28_001