Interes prawny wspólnoty w uzyskaniu orzeczenia stwierdzającego roszczenie wobec właściciela

Orzecznictwo sądów rejonowych, okręgowych i apelacyjnych.
Wiadomość
Autor
piotrusb
.
.
Posty: 5967
Rejestracja: 28-12-2009, 17:51

Interes prawny wspólnoty w uzyskaniu orzeczenia stwierdzającego roszczenie wobec właściciela

#1 Post autor: piotrusb » 12-05-2020, 10:37

Wyrok Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 25 lutego 2020 r., sygn. akt I C 1782/18.
Bezsporne było, że pozwany jest właścicielem lokalu nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w G.. Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 2 ustawy o własności lokali, pożytki i inne przychody z nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu wydatków związanych z jej utrzymaniem, w części przekraczającej te potrzeby przypadają właścicielom lokali w stosunku do ich udziałów. W takim samym stosunku właściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nieznajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach. Nadto, zgodnie z przepisem art. 13 ust. 1 ustawy, właściciel m. in. jest zobowiązany uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy, na pokrycie koszów zarządu właściciele lokali uiszczając zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

Obowiązek ponoszenia opłat z tego tytułu obciąża zatem właścicieli lokali z mocy samego prawa i jego istnienie i wymagalność roszczeń Wspólnoty z tego tytułu nie jest uzależniona od tego, jak podnosił w sprzeciwie pozwany, czy został on o tych opłatach i zaległościach poinformowany czy nie. Powód, składając do akt sprawy uchwałę Wspólnoty o zatwierdzeniu planu finansowego oraz informacji o wysokości zaliczek, a także rozliczenia tzw. „mediów”, wykazał istnienie i wysokość roszczenia. Wobec bardzo ogólnikowo w tym zakresie sformułowanych przez pozwanego zarzutów, brak było podstaw do uznania, że dowody te są niewystarczające dla uwzględnienia powództwa.

Pozostawała kwestia oceny podniesionego przez pozwanego zarzutu przedwczesności powództwa i tego, że przed doręczeniem mu nakazu zapłaty dokonał zapłaty na rzecz powoda kwoty 4277,13 zł. Jak wynika z ustalonego w sprawie stanu faktycznego, pozwany istotnie 18 czerwca 2018 r. dokonał na rachunek bankowy powodowej Wspólnoty takiej wpłaty, wskazując w tytule należności za okres objęty żądaniem pozwu. Co do zasady, w sytuacji gdy pozwany spełnia w toku procesu wymagalne świadczenie, a powód, mimo wygaśnięcia roszczenia wobec jego zaspokojenia, w dalszym ciągu podtrzymuje powództwo, powództwo winno zostać oddalone na koszt powoda. Od powyższej sytuacji należy jednak odróżnić sytuację, jaka ma miejsce w niniejszej sprawie, gdy świadczenie zostaje spełnione, gdy przeciwko pozwanemu toczyło się już postępowanie egzekucyjne i spełnienie świadczenia następuje w celu uniknięcia przymusu egzekucyjnego, a jednocześnie w toczącym się procesie pozwany w dalszym ciągu roszczenie kwestionuje. W takiej sytuacji, roszczenie w dalszym ciągu jest sporne i powód ma interes prawny w uzyskaniu orzeczenia Sądu stwierdzającego jego istnienie. Należy pamiętać, że w cofnięcie pozwu w każdym innym przypadku, poza spełnieniem przez pozwanego niekwestionowanego świadczenia w toku procesu, jest traktowane jak przegranie sprawy przez powoda (vide art. 203 § 2 zd. 2 k.p.c.). Zatem skoro pozwany w dalszym ciągu, mimo dokonanej zapłaty pozostawał w sporze co do istnienia i wymagalności świadczenia, spór ten wymagał rozstrzygnięcia wyrokiem.

W przypadku, w którym zapłata po wytoczeniu powództwa następuje na skutek zastosowania przymusu egzekucyjnego, przy sprzeciwie co do zasadności dochodzonego roszczenia, pozbawiona podstaw i nietrafna byłaby teza, że pozwany poddaje się żądaniu, a powód osiąga cel, w jakim wystąpił o udzielenie sądowej ochrony prawnej. Proces nie staje się bezprzedmiotowy, a wyrokowanie zbędne, jak też nie ma żadnych przekonujących racji, aby w razie cofnięcia pozwu w takiej sytuacji pozwany miał być traktowany jako strona przegrywająca proces. Spór nie został rozstrzygnięty, a pozwany, który kwestionuje żądanie, ma interes w uzyskaniu korzystnego dla siebie merytorycznego rozstrzygnięcia, mającego atrybut prawomocności materialnej. Interes ten, na równi z interesem powoda, jest chroniony na poziomie konstytucyjnym jako jeden z aspektów konstytucyjnego prawa do sądu, w zakresie, w jakim gwarantuje ono prawo do uzyskania wiążącego rozstrzygnięcia (art. 45 ust. 1 Konstytucji). Konsekwentnie, w rozważanej sytuacji powód nie może w drodze jednostronnej czynności uwolnić się od procesu, pozostawiając go nierozstrzygniętym i licząc na to, że uzyska zwrot kosztów. Kodeks postępowania cywilnego zezwala wprawdzie na cofnięcie pozwu aż do wydania wyroku, jednak w braku zgody pozwanego wymaga ono zrzeczenia się roszczenia (art. 203 § 1 k.p.c.). Nie ma także wówczas żadnych aksjologicznych argumentów do odstąpienia od stosowania reguły zwrotu kosztów określonej w art. 203 § 2 zdanie drugie k.p.c. (vide: uchwała Sądu Najwyższego z 9 czerwca 2017 r. III CZP 118/16).

Mając zatem na uwadze całokształt okoliczności sprawy, Sąd uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości, także co do ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty – żądanie to ma oparcie w przepisach art. 481 § 1 i 2 k.c.
http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/ ... -02-25_001
piotrusb

Link:
BBcode:
HTML:
Schowaj odnośniki
Pokaż odnośniki do wpisu

ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post

Wróć do „Orzecznictwo sądów powszechnych”