Uchwała zapewniająca uprzywilejowane traktowanie jednych członków wspólnoty kosztem drugich jest bezprawna

[piotrusb]

Wyrok Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 1 kwietnia 2019 r., sygn. akt I C 839/18.

Na podstawie art. 25 ustawy o własności lokali właściciel lokalu może zaskarżyć uchwałę do sądu z powodu jej niezgodności z przepisami prawa lub umową właścicieli albo jeśli narusza zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza jego interesy.
Zaznaczyć należy, że ingerencja sądu ma przede wszystkim charakter gwarancyjno-ochronny. To członkowie wspólnoty decydują bowiem o niej, a sąd może wkroczyć, gdy następuje naruszenie praw. Dlatego - gdy pojawia się sprzeczność interesów, której konsekwencją jest powództwo o uchylenie uchwały, to sąd podziela pogląd, że: ocena uchwały z perspektywy zgodności z zasadami prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną powinna być dokonywana z uwzględnieniem przesłanek celowości, rzetelności i gospodarności. Definiują one zasady prawidłowego zarządzania. Natomiast co do interesu członka wspólnoty - podkreśla się, iż powinien on być zobiektywizowany. Słusznie zauważa się w przytaczanym komentarzu, który podsumowuje poglądy doktryny i orzecznictwa, że pełna obiektywizacja interesu członka wspólnoty nie jest możliwa. Należy jednak jego interes oceniać w odniesieniu do interesów poszczególnych członków wspólnoty, pamiętając przy tym, iż głównym celem wspólnot mieszkaniowych jest utrzymanie nieruchomości w należytym (dobrym) stanie. W konsekwencji Sąd podziela pogląd aktualny dla niniejszej sprawy, że naturalna bywa w danej sprawie konieczność łącznej oceny przesłanek przepisu przytoczonego na wstępie, jak np. czy uchwała narusza interes członka wspólnoty lub/także zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną (vide: komentarz do art. 25 w systemie Legalis pod red. K. Osajdy).

Przekładając powyższe założenia zakresu oceny zaskarżonej uchwały, należało stwierdzić, że poprzestanie przez pozwaną na argumencie, że jeden z członków Wspólnoty może uzyskać dotychczas wspólne pomieszczenie na wyłączność, gdyż zaoferował zapłatę, zwłaszcza w sytuacji, że innym takiej możliwości nie przedstawiono mimo ich zainteresowania, jest sprzeczne z istotą instytucji jaką jest wspólnota mieszkaniowa. Jej członkowie mają zagwarantowane prawo do współkorzystania z części wspólnych i jeśli dochodzi do zapewnienia wyłączności na rzecz jednego z nich, nie może się to odbyć poprzez uprzywilejowane traktowanie jak rozpatrzenie wniosku jednego z członków wspólnoty bez możliwości odniesienia się innego zainteresowanego członka wspólnoty. Samo zróżnicowanie zasad korzystania z pomieszczeń wspólnych, w tym zwłaszcza przez wprowadzenie czynnika odpłatności tylko co do jednego z pomieszczeń, co powiązane zostało nadto z pozbawieniem wskutek tego prawa korzystania innego członka wspólnoty jest nie tylko w sposób oczywisty sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, ale bezpośrednio z regulacjami prawnymi dotyczącymi współwłasności jak art. 12 ust. 1 uwl (czy art. 206 kc), co w konsekwencji prowadzi do skutku z art. 58 kc, a nie tylko uwzględniania powództwa na podstawie oceny zasadności uchwały (o czym wyżej).

Zbędna jest dalsza analiza tła związanego z uchwałą, zachowań, na kanwie których doszło do podjęcia uchylonej uchwały, gdyż ocenić należało przyjętą w niej zasadę udostępnienia części wspólnej. Sąd nie poszerza analizy, pozostawiając Wspólnocie rozwiązanie powstałej sytuacji zgodnie z zasadami samorządności tego podmiotu.

http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/ ... -04-25_001