Adres e-mail na jaki wspólnota przesyła informację o podjęciu uchwały musi być wskazany przez właściciela lokalu

Orzecznictwo sądów rejonowych, okręgowych i apelacyjnych.
Wiadomość
Autor
piotrusb
.
.
Posty: 5967
Rejestracja: 28-12-2009, 17:51

Adres e-mail na jaki wspólnota przesyła informację o podjęciu uchwały musi być wskazany przez właściciela lokalu

#1 Post autor: piotrusb » 28-11-2019, 11:43

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 czerwca 2019 r., sygn. akt V ACa 556/18.
...w ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy słusznie uznał, że skoro powód twierdzi, iż o podjęciu w trybie mieszanym zaskarżonej uchwały dowiedział się z wiadomości przesłanej drogą e-mail w dniu 29 września 2017 r., (przesłanie takiej wiadomości na sporny adres e-mail jest okolicznością bezsporną), to ciężar dowodu, iż o podjęciu zaskarżonej uchwały powiadomiono go skutecznie już w dniu 30 sierpnia 2017 r. obciążał pozwaną. Ta jednak nie sprostała ciążącemu na niej obowiązkowi, bowiem nie przedstawiła wiarygodnego dowodu świadczącego o tym, że adres e- mail na który przesyłano powodowi korespondencję, w tym zaskarżoną uchwałę, należy do powoda i, żeby powód wskazywał jej ten adres do korespondencji. Same twierdzenia pozwanej nie są bowiem wystarczające, w sytuacji, gdy powód stanowczo zaprzeczył, aby wskazywał ten adres do korespondencji. Rację ma zatem powód, że skoro pozwana nie przesłała powiadomienia o treści zaskarżonej uchwały na adres elektroniczny podany jej do korespondencji przez powoda, to nie może powoływać się na skuteczność doręczenia dokonanego na sporny adres e-mail w dniu 30 sierpnia 2017 r., chyba żeby wykazała, że powód zapoznał się z treścią tej wiadomości, czego jednak nie uczyniła. Nie może w tej sytuacji przynieść oczekiwanego przez skarżącą rezultatu powoływanie się, na okoliczność, że również korespondencja z dnia 27 września 2017 r. została przesłana na ten sam adres e-mail. Skoro pozwany zaprzeczył, aby ten adres e-mail należał do niego, to pozwany powinien udowodnić swoje twierdzenia, że był to adres wskazany przez powoda do korespondencji, gdyż fakt ten uzasadniał jego zarzut zaskarżenia uchwały z przekroczenie 6 – tygodniowego terminu wynikającego z art. 25 ust. 1a u.w.l.
Okoliczność, że adres e-mail, na który skarżąca wysłała do powoda obie wiadomości: w dniu 30 sierpnia 2017 r. i w dniu 27 września 2017 r. zawierał domenę prowadzonej przez niego kliniki stomatologicznej jest bez znaczenia, bo jak słusznie to zauważył Sąd Okręgowy, powód w stosunkach ze Wspólnotą nie występuje jako podmiot gospodarczy. Wbrew przekonaniu skarżącej nie było też wystarczające powiadomienie powoda o podjęciu zaskarżonej uchwały poprzez wywieszenie informacji o niej w gablotach na klatkach schodowych, bowiem jak wynika to z ugruntowanego już stanowiska orzecznictwa i doktryny, samo wywieszenie uchwały na tablicy ogłoszeń nie jest wystarczające dla skutecznego powiadomienia o treści uchwały (art. 25 ust. 1a u.w.l.).

Nie można też zarzucić Sądowi I instancji, że naruszył art. 233 § 1 k.p.c.
Skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń, oznaczenia, jakie kryteria oceny sąd naruszył, a nadto wyjaśnienia dlaczego zarzucane uchybienie mogło mieć wpływ na ostateczne rozstrzygnięcie (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r., sygn. IV CKN 970/00, wyrok z dnia 06 lipca 2005 r., sygn. III CK 3/05). Postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego, ustalonego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów. Jeżeli z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne.
Pozwana w apelacji skoncentrowała się na subiektywnej ocenie dowodów zgromadzonych w sprawie, forsując stawiane przez nią tezy. Polemika skarżącej z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji jest dowolna i jako taka nie może przynieść oczekiwanego przez skarżącą rezultatu.
W zarzucie naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. skarżąca wytknęła Sądowi I instancji wadliwość ustalenia, że adres e-mail, na który przesyłano powodowi korespondencję nie należy do powoda. Zdaniem skarżącej ustalenie to jest sprzeczne z zeznaniami świadka B. C. i zeznaniami W. K. – członka Zarządu pozwanej składającego zeznania w charakterze strony. Tymczasem świadek B. C., administrator pozwanej Wspólnoty od 1 marca 2015 r., zeznała, że nie pamięta, aby powód wyrażał zgodę na korespondencję drogą e-mail oraz, że powiadomienia o podjętych uchwałach wysyłane są drogą e-mail oraz drogą tradycyjną do tych, którzy nie podali adresu e-mail. Jakkolwiek świadek zeznała, że w bazie danych z adresami do korespondencji otrzymanej od poprzedniego administratora znajdował się adres e-mail powoda, to pozwana Wspólnota nawet nie podjęła próby wykazania, że ten właśnie adres wskazał sam powód do korespondencji. Również powoływanie się na zeznania W. K., nie może przynieść oczekiwanego przez skarżącą rezultatu z tej samej przyczyny.(…)

Skoro pozwana w apelacji nie wzruszyła skutecznie ustaleń stanu faktycznego poczynionych przez Sąd Okręgowy, to Sąd Apelacyjny ustalenia te podziela i przyjmuje za własne, czyniąc podstawą oceny prawnej.
W tak zaś ustalonym stanie faktycznym Sąd I instancji prawidłowo zastosował prawo materialne. Sąd II instancji podziela ocenę Sądu Okręgowego, że zaskarżona uchwała narusza interesy powoda w rozumieniu art. 25 u.w.l.
Dla tej oceny, wbrew przekonaniu skarżącej, nie jest istotne, że powód ma możliwość wynajmu miejsc postojowych na nieruchomości wspólnej za opłatą, czy, że jego goście mogą korzystać z ogólnodostępnych miejsc postojowych znajdujących się poza nieruchomością wspólną. Rację ma też Sąd Okręgowy, wbrew przekonaniu skarżącej, że kwestia poniesienia przez powoda, na skutek podjęcia zaskarżonej uchwały, strat finansowych jest irrelewantna dla rozstrzygnięcia.
Zaskarżona uchwała jest niekorzystna dla właścicieli lokali użytkowych, gdyż uprawnia do korzystania z wolnych miejsc parkingowych wyłącznie gości właścicieli lokali mieszkalnych, pozbawiając tego uprawnienia przybywających do lokali niemieszkalnych, co prowadzi do nieuzasadnionego uprzywilejowania właścicieli lokali mieszkalnych w zakresie korzystania z nieruchomości wspólnej. Rację ma zatem Sąd I instancji, że uchwała ta nie może się ostać, jako naruszająca interesy powoda będącego właścicielem lokalu użytkowego.
http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/ ... -06-28_002
piotrusb

Link:
BBcode:
HTML:
Schowaj odnośniki
Pokaż odnośniki do wpisu

ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post

Wróć do „Orzecznictwo sądów powszechnych”