Uchybienia formalne przy głosowaniu uchwały

Orzecznictwo sądów rejonowych, okręgowych i apelacyjnych.
Wiadomość
Autor
piotrusb
.
.
Posty: 5967
Rejestracja: 28-12-2009, 17:51

Uchybienia formalne przy głosowaniu uchwały

#1 Post autor: piotrusb » 30-07-2019, 10:02

Wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 21 czerwca 2019 r., sygn. akt II C 63/18.
Art. 25 ustawy o własności lokali przyznaje każdemu z właścicieli – członków wspólnoty mieszkaniowej prawo zaskarżeniu uchwały do sądu. W praktyce uprawnienie to polega w zasadzie na wytoczeniu powództwa o uchylenie uchwały. Wskazany w wymienionym wyżej przepisie sześciotygodniowy termin jest terminem zawitym, po jego upływie prawo wytoczenia powództwa o uchylenie uchwały wygasa, a wytoczone powództwo podlega oddaleniu przez Sąd z urzędu. Upływ tego terminu powoduje skutek w postaci utraty prawa do zaskarżenia uchwały z mocy prawa – bez potrzeby powoływania się na stosowny zarzut. Uchwała zatem wspólnoty mieszkaniowej podjęta z naruszeniem przepisów staje się wiążąca, jeżeli w ciągu 6 tygodni nie zaskarżono jej do sądu. Potem może być zdyskwalifikowana tylko z powodu bardzo rażących uchybień (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lutego 2006 r. w sprawie o sygn. akt, I CK 336/06)
Przepis art. 25 ust. 1a ustawy o własności lokali poprzez zakreślenie terminu do zaskarżenia uchwały, stwarza jednocześnie prekluzję do powoływania podstaw zaskarżenia. Po upływie wskazanego w nim terminu wykluczone jest wskazywanie dalszych podstaw uzasadniających uchylenie uchwały stosownie do art. 25 ust. 1 ustawy (tak też wyrok SA w Krakowie z dnia 19 lutego 2004 r. I ACa 1297/03)
Bieg 6-tygodniowego terminu do zaskarżenia uchwały wspólnoty mieszkaniowej rozpoczyna się w dniu jej podjęcia na zebraniu ogółu właścicieli albo od powiadomienia wytaczającego powództwo o treści uchwały zbieranej w drodze indywidualnego zbierania głosów. Jeżeli uchwała była podjęta na zebraniu nie ma znaczenia, czy właściciel był w sposób prawidłowy powiadomiony o zebraniu wspólnoty ani czy w nim uczestniczył, jak również kiedy o uchwale takiej się dowiedział. Dla ustalenia, czy powództwo zostało wniesione w terminie istotne jest jedynie, czy w określonym terminie podjęta została uchwała. Od tego momentu biegnie bowiem termin do jej zaskarżenia dla wszystkich członków wspólnoty – zarówno tych obecnych jak i nie (por. wyrok SA w Gdańsku z 7 lutego 2014 r. w sprawie o sygn. akt. V ACa 791/13).

Powództwo, w zakresie roszczenia alternatywnego nie było natomiast zasadne merytorycznie. Jak to wynika z powołanego wyżej wyroku Sądu Najwyższego z dnia 23 lutego 2006 r. w sprawie o sygn. akt, I CK 336/06 aby móc skutecznie podważyć uchwałę powództwem innym niż o jej uchylenie, należy wskazać na bardzo poważne uchybienia – w procedowaniu nad uchwałą.
Strona powodowa, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, na uzasadnienie, iż uchwały nie zostały podjęte, podała m.in. brak wymaganego kworum, co nie znajduje jednak potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.
Kolejnym zarzutem jaki powód wskazał był brak w dokumentacji pozwanej kart do głosowania na spornym zebraniu właścicieli: W. T., E. S. i I. P., a także podniósł, że karta do głosowania M. i M. N. (2) nie została opatrzona wymaganym podpisem, a karta D. M. została błędnie odnotowana - głosował „przeciw” uchwale numer (...), podczas gdy odnotowano, iż głosował „za” jej podjęciem. Nadto powód podnosił, iż zawiadomienie o zgromadzeniu Wspólnoty odbyło się w sposób nieprawidłowy, w konsekwencji czego nie mógł się na nim stawić i zagłosować w przedmiocie uchwał. Strona powodowa stała dodatkowo na stanowisku, iż niedopuszczalne jest głosowanie jedocześnie na zebraniu, a następnie w drodze indywidualnego zbierania głosów co wyklucza, iż głosy zostały oddane prawidłowo i osiągnięto kworum pozwalające na podjęcie uchwał.

Kolejno należy się odnieść do zarzutu nieprawidłowego powiadomienia o zebraniu. Zarzut okazał się być niezasadny.
Uchwała nr (...)Wspólnoty Mieszkaniowej w §2 stanowi, że „zawiadomienia o zebraniu właścicieli będą dokonywane poprzez umieszczenie pisma informacyjnego w skrzynce pocztowej, odpowiadającej numerowi danego lokalu, drogą mailową pod wskazany przez właściciela adres e-mail lub poprzez wysłanie go listem zwykłym w inne miejsce wskazane na piśmie przez danego właściciela jako adres dla doręczeń, z jednoczesnym odnotowaniem tego faktu przez administratora na liście powiadomień oraz wywieszeniem tego pisma na tablicy ogłoszeń znajdującej się na klatce schodowej na okres co najmniej 5 dni, z zaznaczeniem w treści pisma daty wywieszenia informacji oraz wskazaniem, iż powiadomienie to staje się skuteczne z upływem 5-ego dnia od daty jego wywieszenia.”
Jak wskazują dowody w sprawie, powód jak i duża część pozostałych właścicieli lokali na mocy § 2 uchwały nr (...), otrzymał powiadomienia o zebraniu z dnia 22 marca 2018 r. według swych deklaracji dotyczących sposobu tego powiadomienia. Powód wskazał jako swój adres do doręczeń korespondencji elektronicznej a okoliczność tą potwierdza lista nadań korespondencji stworzona przez administratora Wspólnoty. Nadto świadkowie zgodnie wskazali, iż dokumentacja w postaci materiałów na zebranie była dla nich, jako właścicieli lokali, dostępna przed zebraniem, gdyż została ona dostarczona indywidualnie do skrzynek pocztowych każdego z lokatorów, a ogłoszenie o zebraniu widniało na tablicy ogłoszeń budynku wspólnego, do którego miał także dostęp powód. Jak już wcześniej wskazano powód odbierał korespondencję mailową kierowaną do niego na podany administracji adres, pomimo, iż używa także innego adresu. Nie jest uprawnione twierdzenie że powód nie został poinformowany o zabraniu, jednak można domniemywać, iż powód celowo unikał zebrań z powodu rosnącego zadłużenia względem pozwanej Wspólnoty – na co wskazywały m.in. zeznania strony powodowej nadto jak wskazywali świadkowie oraz sam powód, G. R. rzadko przebywa w budynku co może oznaczać jedynie, iż jeżeli rzeczywiście nie zapoznał się z dokumentami dotyczącymi zebrania, to zrobił to ewentualnie z własnej winy – np. poprzez zaniechanie ich odbioru ze skrzynki pocztowej.

Ustawa o własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 r. (Dz.U. Nr 85, poz. 388) w art. 23 ust. 1 stanowi, że uchwały właścicieli lokali są podejmowane bądź na zebraniu, bądź w drodze indywidualnego zbierania głosów przez zarząd; uchwała może być wynikiem głosów oddanych częściowo na zebraniu, częściowo w drodze indywidualnego ich zbierania.
Odnosząc się do stanowiska powoda, iż niedopuszczalne jest głosowanie jednocześnie na zebraniu, a następnie w drodze indywidualnego zbierania głosów, należy podkreślić, że ustawodawca nie uregulował szczegółowo sposobu zbierania głosów. Określony w ustawie sposób głosowania w drodze indywidualnego zbierania głosów oznacza, że aby współwłaściciele mogli przystąpić do głosowania niezbędne jest aby zarząd przedstawił właścicielowi na piśmie projekt uchwały, a następnie odebrał od każdego właściciela lokalu jego głos ze wskazaniem, czy był on za, przeciw, czy też wstrzymał się od głosu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2014 r. IV CSK 727/13). W każdym wypadku oddany głos należy traktować jako oświadczenie woli złożone w dowolny, ale możliwy do zidentyfikowania i sprawdzenia sposób. Wykładnia oświadczenia woli złożonego w powyższych przypadkach powinna być poddana regułom, o których mowa w art. 65 k.c. Według tego przepisu oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. Zgodnie zaś z tradycyjnym ujęciem nie podlegają wykładni oświadczenia jasne, niebudzące wątpliwości – zgodnie z zasadą clara non suntinterpretanda. Na gruncie komentowanego artykułu przyjmuje się także tzw. kombinowaną metodę wykładni. Za tą metodą opowiada się nie tylko doktryna prawa cywilnego, ale i judykatura (np. wyrok SN z dnia 7 marca 2007 r., II CSK 489/06). Stosowanie metody kombinowanej do oświadczeń woli obejmuje zasadniczo dwie fazy. W pierwszej fazie sens oświadczenia woli ustala się, mając na uwadze rzeczywiste ukonstytuowanie się znaczenia między stronami. Na tym etapie wykładni priorytetową regułę interpretacyjną oświadczeń woli składanych indywidualnym adresatom stanowi rzeczywista wola stron. Zastosowanie tej reguły wymaga wyjaśnienia, jak strony rzeczywiście rozumiały złożone oświadczenie woli, a w szczególności, jaki sens łączyły z użytym w oświadczeniu woli zwrotem lub wyrażeniem. W razie ustalenia, że były to te same treści myślowe, pojmowany zgodnie sens oświadczenia woli trzeba uznać za wiążący. Podstawę prawną do stosowania wykładni subiektywnej stanowi art. 65 § 2 k.c. Jeżeli natomiast okaże się, że strony nie przyjmowały tego samego znaczenia oświadczenia woli, konieczne jest przejście do drugiej fazy wykładni (obiektywnej), w której właściwy dla prawa sens oświadczenia woli ustala się na podstawie przypisania normatywnego, czyli tak, jak adresat sens ten zrozumiał i rozumieć powinien (art. 65 § 1 k.c.)”.
Sąd podziela poglądy orzecznictwa, że nadmiernie sformalizowana interpretacja przepisów dotyczących działania ustawy o własności lokali mogłaby prowadzić do istotnego ograniczenia właścicieli lokali w wykonywaniu prawa własności. Takie rozumienie wymogów formalnych wprowadzałoby także istotne utrudnienie funkcjonowania wspólnot, w szczególności tam, gdzie jest duża liczba właścicieli, a ich część nie wykazuje zainteresowania sprawami wspólnoty lub dotarcie do nich napotyka na poważne przeszkody.

Przepis art. 23 ustawy o własności lokali nie określa sposobu, w jaki ma się odbywać głosowanie w drodze indywidualnego zbierania głosów. Wyłącznie zarząd jest umocowany do podjęcia decyzji o przeprowadzeniu głosowania w formie indywidualnego zbierania głosów, jak też jest zobowiązany do jego zorganizowania, w tym w sposób umożliwiający zapoznanie się z projektem uchwały (przedstawienie projektu na piśmie) i zebrania głosów.
Zarzut niedopuszczalności głosowania za jakim opowiadał się powód nie znalazł więc w sprawie uzasadnienia.

Odnośnie samych nieprawidłowości dotyczących kart do głosowana należy wskazać, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie wykazał, iż większość głosów została oddana na zebraniu, jednakże karty do głosowania uległy omyłkowemu zniszczeniu przez administratora pozwanej Wspólnoty i w lipcu 2017 roku poproszono właścicieli o powtórne oddanie głosów za spornymi uchwałami. Właściciele ujawniali swą wolę poprzez przesłanie do biura Zarządu Wspólnoty wypełnionych ręcznie kart do głosowania , przesłanie ich w wersji elektronicznej, głosowanie elektroniczne, a nawet bezpośrednie głosowanie ustne. Każde z tych oświadczeń woli było jednak, z omówionych wyżej powodów skuteczne i prawnie doniosłe.
Natomiast zarzut, że właściciel D. M. zagłosował przeciwko uchwale nr 6/2017 i nie została ona w rzeczywistości podjęta, również okazał się chybiony. Prawdą jest, że administrator Wspólnoty najprawdopodobniej omyłkowo wpisała, iż właściciel ten zagłosował za uchwałą nr 6/2017 ustalając, iż uchwała ta została podjęta w stosunku 53,52 % głosów za, nie mniej nie przesądza to jeszcze o ważności samej uchwały z matematycznego punktu widzenia. Uwzględniając bowiem głos D. M. jako głos „przeciwko” uchwale stanowiący 6499 udziałów w nieruchomości, otrzymujemy 185.324,00 udziałów „za” jej przyjęciem co stanowi nadal 51,70 % wszystkich udziałów Wspólnoty.

Wobec powyższego nie ulega zatem wątpliwości, że wszystkie zaskarżone uchwały podjęte zostały de facto w trybie indywidualnego zbierania głosów oraz, że zarząd dostarczył właścicielom tak karty do głosowania jak i projekty uchwał.
Powoływany przez powoda wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 lutego 2018 roku, w sprawie V A Ca 338/17 dotyczy takiego stanu faktycznego, gdzie zarząd ustalił zasady głosowania za pomocą specjalnych kart do głosowania i to był warunek ważności głosów. W niniejszej sprawie nie znajdzie on zastosowania.
Wobec nie wykazania przez powoda znacznych i rażących uchybień przy podejmowaniu uchwał, powództwo należało oddalić.
http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/ ... -06-21_001
piotrusb

Link:
BBcode:
HTML:
Schowaj odnośniki
Pokaż odnośniki do wpisu

ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post

Wróć do „Orzecznictwo sądów powszechnych”