Prawo budowlane i rozporządzenia do niego stosuje się wyłącznie przy wydawaniu pozwolenia na budowę i jej realizacji

Orzecznictwo sądów rejonowych, okręgowych i apelacyjnych.
Wiadomość
Autor
piotrusb
.
.
Posty: 5967
Rejestracja: 28-12-2009, 17:51

Prawo budowlane i rozporządzenia do niego stosuje się wyłącznie przy wydawaniu pozwolenia na budowę i jej realizacji

#1 Post autor: piotrusb » 27-05-2019, 16:05

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 lutego 2019 r., sygn. akt V ACa 702/18.
W ocenie Sądu Apelacyjnego w zaskarżonym orzeczeniu, Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, wyprowadzając z nich słuszne wnioski co do braku podstaw do przyjęcia, iż uchwała nr (...) narusza interes powodów w zakresie wyłącznego korzystania z wydzielonej strefy parkingowej i placu manewrowego, braku związania Wspólnoty Mieszkaniowej stosunkiem prawnym umową najmu ze spółką (...), oraz braku podstaw do przyjęcia, iż w/w uchwała narusza słuszny interes powoda, pomimo, iż z uwagi na zakup lokalu użytkowego dopiero w dniu 1 czerwca 2016 roku nie dysponuje on prawem do miejsca postojowego w garażu podziemnym.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, w świetle ustalonych okoliczności, chybiony jest również zarzut naruszenia § 19 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 pkt 2 Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. 2002 nr 65 poz. 690). Po raz kolejny strona powodowa wskazuje, iż podniesione naruszenie polega na nieprawidłowej interpretacji w realiach niniejszej sprawy, skutkującej bezpodstawnym uznaniem, iż członkowie Wspólnoty Mieszkaniowej nie naruszają interesu Powoda w zakresie wyłącznego korzystania przez niego z wydzielonej strefy parkingowej i placu manewrowego, co doprowadziło do niczym nieuzasadnionego oddalenia powództwa. Taki wniosek strona powodowa wyprowadziła jednakże z bezpodstawnej odmowy oceny usytuowania miejsc postojowych określonego w załączniku do uchwały nr (...) pod kątem warunków technicznych określonych w/w rozporządzeniem. Uzasadniając przedmiotowy zarzut powodowie powołali się jedynie na orzeczenie Sądu Administracyjnego, nie przedstawili natomiast argumentacji, która miałaby podważać wywód prawny Sądu Okręgowego co do braku podstaw do zastosowania warunków technicznych w/w rozporządzenia do oceny uchwały nr (...) w kontekście przesłanek art. 25 ust. 1 ustawy o własności lokali. Sąd Apelacyjny dokonaną w w/w zakresie ocenę prawną w całości podziela. Jak bowiem słusznie wskazał Sąd Okręgowy w myśl § 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia, normy w nim wskazane stosuje się przy projektowaniu, budowie i przebudowie oraz przy zmianie sposobu użytkowania budynków oraz budowli nadziemnych i podziemnych spełniających funkcje użytkowe budynków, a także do związanych z nimi urządzeń budowlanych, jak również przy zmianie sposobu użytkowania. Dokonując wykładni językowej, systemowej i celowościowej przywołanej normy prawa w całości należy podzielić stanowisko Sądu Okręgowego, iż mają one charakter techniczny, mają zastosowanie wyłącznie przy wydawaniu pozwolenia na budowę, jak również realizacji obiektów budowalnych. Takie też stanowisko zostało ukształtowane w orzecznictwie sądów administracyjnych, które przyjęły, iż „spełnienie wymogów wynikających z przepisów rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r., w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1422) jest przedmiotem oceny dopiero w postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę (względnie postępowaniu zgłoszeniowym)” (wyrok WSA w Gliwicach z 24.02.2018 r., II SA/Gl 869/17, wyrok WSA w Poznaniu z 22.11.2012 r., II SA/Po 630/11). Powyższe znalazło również akceptację w orzecznictwie sądów powszechnych, które uznały, iż przywołane „rozporządzenie zostało wydane na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) i zalicza się do przepisów techniczno-budowlanych, a, co za tym idzie, może być bezpośrednio stosowane jedynie w postępowaniach prowadzonych na podstawie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Z samego brzmienia § 2 ust. 1 ww rozporządzenia wynika, iż przepisy w nim zawarte stosuje się przy projektowaniu, budowie i przebudowie oraz przy zmianie sposobu użytkowania budynków oraz budowli nadziemnych i podziemnych spełniających funkcje użytkowe budynków, a co za tym idzie - brak jest przesłanek do stosowania ich w innych postępowaniach.” (wyrok SA w Białymstoku z dnia 29.09.2015 r., I ACa 435/15).

Z uwagi na fakt, iż z żadną z w/w sytuacji objętych hipotezą przywołanej normy prawnej nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie, albowiem zaskarżona uchwała nr (...) nie pozostawała w jakimkolwiek związku z projektowaniem, budową, przebudową czy ze zmianą sposobu użytkowania budynków lub budowli znajdujących się na nieruchomości przy ul. (...), tym samym nie podlega ona regulacjom prawa budowlanego, ani, tym bardziej, wydanych na jego podstawie przepisów wykonawczych o charakterze techniczno-budowlanym. Bezprzedmiotowy jest wobec powyższego podniesiony w apelacji zarzut naruszenia przepisów cyt. Rozporządzenia.(…)

Przechodząc do ostatniego zarzutu, tj. naruszenia art. 25 § 1 ustawy o własności lokali, wskazać należy, iż sprowadzał się, on zasadniczo do kwestii naruszenia interesu powoda jako właściciela lokalu, która to okoliczność jest jedną z przesłanek stanowiących podstawę do uchylenia uchwały wspólnoty mieszkaniowej. Przed odniesieniem się do powyższego przypomnieć wypada, iż pierwsza z zaskarżonych uchwał zmierzała do zagospodarowania nieruchomości wspólnej – placu od ul. (...) na potrzeby wszystkich członków wspólnoty w sposób respektujący prawo każdego ze współwłaścicieli nieruchomości wspólnej do korzystania z terenu, zaś druga stanowi jedynie wyraz wykonywanego zarządu nieruchomością wspólną poprzez upoważnienie zarządu do zezwalania na korzystanie oraz wynajem miejsc postojowych. Z uwagi na powyższe oceniając uchwałę (...), jak prawidłowo uczynił to Sąd Okręgowy, konieczne było po pierwsze ustalenie czy narusza interes powoda/powodów, oraz który w tym przypadku partykularny interes powoda/powodów czy interes ogółu – pozostałych członków Wspólnoty Mieszkaniowej ma korzystać z ochrony.
W przypadku drugiej uchwały nr (...) będącej konsekwencją uchwały nr (...), z uwagi na zawarte w niej upoważnienie do zezwalania na korzystanie oraz najem miejsc postojowych należało ocenić czy określone w niej zasady dysponowania odpowiadają rzetelności, celowości gospodarczej, czy nie naruszają zasady prawidłowego zarządu nieruchomością wspólną.

Odnosząc się do uchwały nr (...), asumpt do jej uchylenia mogło stanowić jedynie naruszenie interesu właściciela lokalu, postrzeganego w kategoriach obiektywnych, co jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, było podstawą wydanego rozstrzygnięcia. Naruszenie bowiem subiektywnego interesu właściciela i subiektywnie postrzeganego interesu wspólnoty nie uzasadnia uchylenia uchwały (wyrok SA w Szczecinie z 19.1.2017 r., I ACa 792/16, wyrok SA w Białymstoku z 21.5.2015 r., I ACa 68/15.). W doktrynie zwrócono również uwagę, że pełna obiektywizacja interesu właściciela lokalu nie jest możliwa. W szczególności z uwagi na fakt, że działalność wspólnoty mieszkaniowej odnosi się do nieruchomości wspólnej, a zatem rzeczy objętej współwłasnością, a zatem i interesy poszczególnych właścicieli winny zawsze być oceniane z uwzględnieniem interesów pozostałych. Sąd decydując o uchyleniu uchwały, powinien dokonać rozważnej oceny obu kategorii interesów. Nie można przy tym zakładać, że interes większości właścicieli lokali ma pierwszorzędne znaczenie nad interesem indywidualnego właściciela. Tego rodzaju rozumowanie stałoby bowiem w sprzeczności z celem analizowanej przesłanki uchylenia uchwały, który realizuje się właśnie w ochronie interesu indywidualnego właściciela. W przypadku interesu właściciela musi istnieć co najmniej znaczna dysproporcja pomiędzy potrzebą ochrony interesu określonego właściciela a ochroną interesu wyrażonego podjętą uchwałą (wyrok. SA w Szczecinie z 19.1.2017 r., I ACa 792/16). Ukształtował się również pogląd, iż jako naruszającą interes właściciela lokalu można traktować uchwałę mającą na celu pokrzywdzenie członka wspólnoty, tj. uchwałę prowadzącą do uzyskania przez określonych członków lub grupę członków korzyści kosztem innego członka lub członków (wyrok SA w Białymstoku z 22.5.2015 r., I ACa 91/15).
Co również istotne interes właściciela aby zasługiwał na ochronę musi być zgodny z prawem.

W kontekście poczynionych ustaleń, których stronie powodowej, w ramach podniesionych zarzutów apelacyjnych, nie udało się podważyć, Sąd Okręgowy słusznie wskazał, iż interes, na który powołuje się powód ma charakter subiektywny a nie obiektywny, i zasadniczo utożsamiać go należy z faktem pozostawania wspólnikiem spółki jawnej, która w lokalu nr (...) prowadzi działalność gospodarczą. Przedmiotowy interes jest bezspornie sprzeczny z interesem społeczności wspólnoty, do której należy nieruchomość wspólna – plac od ul. (...), zainteresowanej możliwością korzystania z niego w różnych sytuacjach. Ponadto przyznanie w tej konkretnej sytuacji ochrony powodowi poprzez utrzymanie jego prawa do wyłącznego korzystania z placu nie znajdowało żadnego uzasadnienia ani w stosunku umownym, na które powoływał się powód umowa najmu, prawo do wyłącznego korzystania - niewykazane), ani w przepisach prawa.
Stosownie do art. 206 k.c. regułą jest korzystanie przez współwłaścicieli z całej wspólnej rzeczy. Każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli; granicą jego uprawnienia jest takie samo uprawnienie każdego z pozostałych współwłaścicieli. Reguły określone w art. 206 k.c. uzupełnia przepis art. 12 ustawy o własności lokali, zgodnie z którym, zachowując wynikające z art. 140 k.c. prawo do wyłącznego korzystania z własności indywidualnej (z lokalu), każdy właściciel zostaje ograniczony w prawach do korzystania ze współwłasności w ten sposób, że nie może z niej korzystać wyłącznie dla swoich potrzeb, a jedynie może z niej współkorzystać (korzystać razem z innymi). W zakresie, w jakim nieruchomość wspólna nie jest niezbędna do korzystania z lokalu zgodnie z jego przeznaczeniem, wspólnota mieszkaniowa ma prawo określić zasady korzystania z niej (zarząd nieruchomością wspólną). Decyzje w tym zakresie muszą pozostawać w zgodzie z przepisami prawa, z zasadami prawidłowego zarządzania nieruchomością oraz nie powinny naruszać interesu właściciela lokalu. Upoważnia to sąd do oceny merytorycznej treści zaskarżonej uchwały i ostatecznych różnego rodzaju skutków jej wykonania dla zainteresowanych stron. Dokonując takiej oceny Sąd Okręgowy prawidłowo - zdaniem Sądu drugiej instancji - wyważył interesy powodów oraz ogółu właścicieli lokali stanowiących wspólnotę, zainteresowanych parkowaniem swoich samochodów na nieruchomości wspólnej – placu od strony ul. (...), czego wyrazem była podjęta uchwała nr (...), a w rezultacie zasadnie uznał, że subiektywny w znacznej mierze interes powodów nie może być przeciwstawiony interesowi wspólnoty z dalej idącym skutkiem niż uwzględniony przez ten Sąd zaskarżonym wyrokiem. (…)

Już tylko ubocznie podnieść wypada, że podjęta uchwała nr (...) respektuje prawo wszystkich współwłaścicieli do współkorzystania z terenu wspólnego, nie zmierza do uzyskania przez Wspólnotę korzyści kosztem powodów, a jednocześnie nie prowadzi do pozbawienia powoda możliwości prowadzenia działalności gospodarczej albowiem nawet pomimo wykorzystywania placu na miejsca parkingowe przez właścicieli lokali, nie wprowadza zakazu wjazdu na w/w teren, który odnosiłby się do samochodów ciężarowych – dostarczających towar do magazynu prowadzonego w lokalu nr (...), którego przeznaczenie i sposób korzystania musi być respektowany przez pozostałych członków wspólnoty albowiem był on im znany już w chwili nabywania nieruchomości.
Z tych też względów apelacja powodów w zakresie w jakim zmierzała do uchylenia uchwały nr (...) jako bezzasadna na podstawie art. 385 k.p.c. podlegała oddaleniu.

Za zasadne Sąd Apelacyjny uwzględnił natomiast zarzuty podniesione w ramach naruszenia art. 25 ust. 1 ustawy o własności lokali, które dotyczyły uchwały nr (...).
Powodowie powołując się na orzecznictwo wskazali, iż przedmiotowa uchwała ze względu na enigmatyczność i niejasność co do kompetencji przyznanych zarządowi Wspólnoty Mieszkaniowej nie odpowiada postulatowi jasnego, precyzyjnego formułowania treści, tak aby nie wywoływało wątpliwości w obrocie ( wyrok SA w Warszawie z dnia 17.03.2015 r., VI ACa 1428/14).
Niezależnie od wskazanej przez Sąd Okręgowy regulacji art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 2 ustawy o własności lokali, z których wynika prawo do samodzielnego podejmowania przez zarząd czynności należących do zwykłego zarządu, zwrócić należy uwagę, iż przedmiotowa uchwała jest konsekwencją uchwały nr (...) zmieniającej niejako sposób zarządu częścią nieruchomości wspólnej. Nowe zasady zarządu wymagające podjęcia uchwały (art. 22 ust. 3 pkt 4 u.w.l.) zostały określone uchwałą nr (...). Analiza treści przedmiotowej uchwały prowadzi do wniosku, iż poprzez odwołanie się do zapisu „na zasadach do uznania Członków Zarządu”, a zatem wprowadzenie zwrotu wskazującego na dowolność w podejmowaniu decyzji komu i na jakich zasadach będzie odbywało się zezwolenie na korzystanie z miejsc postojowych przez członków wspólnoty, spowodowało de facto ich niedookreślenie. Nie sprecyzowanie zasad na jakich korzystanie, czy najem ma się odbywać w ocenie Sądu wywołuje już wątpliwości, w jaki sposób ma być wykonana, tj. wątpliwości interpretacyjne a po drugie z uwagi na ilość przedmiotowych miejsc (7), nie odpowiadającą liczbie właścicieli lokali może być podłożem do powstania konfliktów pomiędzy członkami wspólnoty, tym bardziej, iż podejmowane na jej podstawie decyzje przez członków zarządu nie będę objęte kontrolą realizowaną w trybie art. 25 ust. 1 ustawy o własności lokali. Z tych też względów nie sposób uznać aby podjęta uchwała odpowiadała zasadom prawidłowego zarządu nieruchomością wspólną.
Zwrócić również należy uwagę na fakt, że zaskarżona uchwała podlegała uchyleniu w całości. Sąd orzekający podziela stanowisko, iż niedopuszczalne jest uchylenie fragmentu lub fragmentów określonych postanowień uchwały, ponieważ prowadziłoby to do nieprzewidzianego prawem kształtowania treści tej czynności prawnej. Powyższe odnieść należy do postanowień pozostających ze sobą w ścisłym związku i stanowiących razem jedną, nierozerwalną całość ( wyrok SA w Warszawie z dnia 9.03.2017 r., VI ACa 2020/15).
Dokonują analizy zaskarżonej uchwały nr (...) wskazać należy, iż jej treść istotna z punktu widzenia zasad zarządu nieruchomością wspólną zawarta została w § 1, zaś § 2 odnosi się wyłącznie do jej wejścia w życie. Z tych też względów pozostawienie jakiegokolwiek fragmentu § 1 uchwały odnoszącego się do kwestii zarządu 7 miejscami postojowymi, byłoby nieracjonalne z uwagi na zasady zarządu.
Konstatując, zaskarżone orzeczenie w zakresie w jakim dotyczyło uchwały nr (...) na podstawie art. 25 ust. 1 w zw. z art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o własności lokali podlegało zmianie zgodnie z art. 386 § 1 k.p.c. poprzez uchylenie uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej (...) przy ul. (...) w W. z dnia 28.04.2017 r. w sprawie udzielenia upoważnienia Zarządu do zezwalania na korzystanie z miejsc postojowych znajdujących się na terenie części wspólnych Nieruchomości przy ul. (...) oraz ich wynajmu na zasadach do uznania Członków Zarządu.
http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/ ... -02-08_002
piotrusb

Link:
BBcode:
HTML:
Schowaj odnośniki
Pokaż odnośniki do wpisu

ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post

Wróć do „Orzecznictwo sądów powszechnych”