Uchwała, przeciwko której opowiedziała się większość właścicieli jest uchwałą nie podjętą, nie zaś negatywną

Orzecznictwo sądów rejonowych, okręgowych i apelacyjnych.
Wiadomość
Autor
piotrusb
.
.
Posty: 5967
Rejestracja: 28-12-2009, 17:51

Uchwała, przeciwko której opowiedziała się większość właścicieli jest uchwałą nie podjętą, nie zaś negatywną

#1 Post autor: piotrusb » 07-02-2019, 10:58

Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 października 2018 r., sygn. akt V ACa 663/17.
Dla uwzględnienia powództwa, którego podstawę stanowi art. 189 kpc, wymagane jest spełnienie dwóch przesłanek merytorycznych – istnienie interesu prawnego w żądaniu udzielenia ochrony prawnej przez wydanie wyroku ustalającego oraz istnienie bądź nieistnienie danego stosunku prawnego lub prawa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 2001 roku w sprawie II CKN 898/00). Interes prawny definiowany jest jako potrzeba uzyskania orzeczenia odpowiedniej treści, istniejąca wówczas gdy uprawomocnienie się wyroku „ustalającego” zakończy spór lub prewencyjnie zapobiegnie jego powstaniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2001 roku w sprawie I CKN 425/00). Zważywszy, iż każdy członek wspólnoty mieszkaniowej jest związany uchwałą podjętą przez właścicieli lokali aż do jej prawomocnego uchylenia czy do chwili prawomocnego ustalenia jej nieistnienia w obrocie prawnym i jest uprawniony do żądania uchylenia uchwały na podstawie art. 25 ust.1 ustawy o własności lokalu, to – niezależnie od przedmiotu uchwały – ma on interes prawny w domaganiu się ustalenia nieistnienia uchwały. Interes ów wyraża się w zmierzaniu do usunięcia stanu niepewności co do funkcjonowania w obrocie prawnym danej uchwały. Pogląd ów jest utrwalony w orzecznictwie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2015 roku w sprawie I CSK 773/14, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 2010 roku w sprawie IV CSK 24/10 i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2013 roku w sprawie I CSK 382/12) i Sąd Apelacyjny rozpoznający niniejszą sprawę w pełni go podziela. Przyjęcie powyższego rozumienia pojęcia „interesu prawnego” przesądza zaś o braku zasadności zarzutu apelacji wskazującego na naruszenie art. 189 kpc poprzez błędne uznanie, że powodowie mieli interes prawny w wytoczeniu powództwa.

Sąd Apelacyjny za trafny uznaje także pogląd Sądu I instancji, że nie doszło do podjęcia uchwał „negatywnych” nr 4/2014 i 7/2014, motywowany tym, iż projekt uchwał nie obejmował odmowy wyrażenia zgody na, odpowiednio, udzielenie absolutorium i montaż konstrukcji ogrodu zimowego. Tym samym, Sąd Apelacyjny za niesłuszny ocenia zarzut apelującej, jakoby Sąd I instancji miał dopuścić się naruszenia art. 23 ust.2 ustawy o własności lokali.

Z treści art. 23 ust. 2 ustawy o własności lokali wynika, że uchwała jest aktem stanowiącym wynik głosowania pozytywnego, jako że zapada większością głosów właścicieli lokali. Fakt głosowania przez właścicieli lokali reprezentujących większość głosów przeciwko podjęciu uchwały o określonej treści, nie może być – w ocenie Sądu Apelacyjnego – utożsamiany z oddawaniem przez nich głosów za podjęciem uchwały o treści przeciwnej do ujętej w proponowanej uchwale. Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, że przedmiotem analizowanego głosowania były projekty uchwał o treści „Właściciele lokali przy ul. (...) (...) udzielają absolutorium za okres od 01.01.2013 do 31.12 2013 członkowi zarządu wspólnoty, panu H. T.” (k.218) i „Właściciele lokali wyrażają zgodę na montaż konstrukcji ogrodu zimowego…..”, a głosujący mogli oddać jedynie głos na „tak” i na „nie”. Stosownie do przywołanego przepisu proponowane uchwały zostałyby podjęte, gdyby „za” oddała swój głos większość właścicieli lokali, liczona według wielkości udziałów w nieruchomości wspólnej. Jest niesporne, że sytuacja taka nie miała miejsca. Z uwagi na brak możliwości oddania głosu wstrzymującego się, nie sposób utożsamiać głosów przeciwko podjęciu proponowanych uchwał (tj. przeciwko udzieleniu absolutorium i przeciwko wyrażeniu zgody) z głosami za odmową udzielenia absolutorium i odmową wyrażenia zgody, gdyż w puli głosujących na „nie” mogły znajdować się głosy właścicieli lokali nie mających ukształtowanego poglądu co do zagadnień poddanych pod głosowanie. Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, iż nawet w orzeczeniach zapadających na tle ustawy kodeks spółek handlowych został wyrażony pogląd, że niemożliwe jest generalne stwierdzenie, że każdorazowo nie uzyskanie wymaganej większości głosów przez przedstawiony pod głosowanie projekt uchwały oznacza podjęcie uchwały negatywnej, o treści przeciwnej do ujętej w treści projektu, a konieczna jest analiza konkretnych okoliczności faktycznych w aspekcie treści projektu poddanego pod głosowanie i skutków prawnych jakie głosowanie wywarło (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2015 roku w sprawie V CSK 592/14). Ustawa kodeks spółek handlowych definiuje zaś pojęcie głosów jako głosy „za”, „przeciw” lub „wstrzymujące się” oddane podczas głosowania – art. 4§1 pkt 9 ksh, co umożliwia przyjęcie, iż głosowanie „przeciw” zmierza do osiągnięcia określonego skutku, czyli przegłosowania uchwały o treści przeciwnej do proponowanej. Rozumowanie takie jest nieuprawnione przy interpretowaniu głosów oddanych przez właścicieli lokali, ponieważ brak podstaw do domniemania, że głosy przeciwko uchwale o określonej treści są jednocześnie głosami za uchwałą o treści przeciwnej (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 czerwca 2016 roku w sprawie I ACa 307/16, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 września 2016 roku w sprawie I ACa 296/16, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 30 stycznia 2018 roku w sprawie I ACa 728/17, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 stycznia 2015 roku w sprawie I ACa 1036/14, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 5 marca 2015 roku w sprawie I ACa 897/14). Rekapitulując, wyniki głosowania nad uchwałami 4/2014 i 7/2014 oznaczają jedynie, że uchwały o udzieleniu absolutorium p. H. T. i o wyrażeniu zgody na montaż konstrukcji ogrodu zimowego nie zostały podjęte. Skoro zagadnienie odmowy udzielenia absolutorium p. H. T. za 2013 rok i odmowy wyrażenia zgody na montaż konstrukcji ogrodu zimowego na tarasie przylegającym do lokalu nr (...) w ogóle nie było przedmiotem głosowania, oznacza to – wbrew stanowisku prezentowanemu przez stronę pozwaną – że nie istnieją uchwały nr 4/2014 o odmowie udzielenia absolutorium i nr 7/2014 o odmowie zgody na montaż konstrukcji ogrodu zimowego, a rozstrzygnięcie zamieszczone w punkcie 1 i 2 zaskarżonego wyroku odpowiada przepisom prawa. Uchwała wspólnoty mieszkaniowej, która nie została poddana pod głosowanie i nie uzyskała wymaganej większości głosów nie została skutecznie podjęta i nie istnieje (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lutego 2006 roku w sprawie I CK 336/05).

Wobec ustalenia, że uchwały opisane w punkcie 1 i 2 zaskarżonego wyroku nie istnieją, niecelowe jest odnoszenie się do formułowanych w apelacji zarzutów odnoszących się do prawidłowości ustalania wyników głosowania, w szczególności czy przedmiot uchwał przekraczał zakres zwykłego zarządu nieruchomością wspólną, czy pełnomocnictwo do głosowania nad nimi powinno być pełnomocnictwem rodzajowym i być udzielone przez wszystkich współwłaścicieli danego lokalu. Rozważania Sądu Okręgowego zamieszczone na stronie 8-11 uzasadnienia zaskarżonego wyroku poczynione zostały bowiem jedynie na wypadek uznania, że uchwały odmawiające udzielenia absolutorium H. T. i odmawiające zgody na montaż konstrukcji ogrodu zimowego zostały skutecznie podjęte.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację pozwanej wspólnoty jako nieuzasadnioną.
http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/ ... -10-25_002
piotrusb

Link:
BBcode:
HTML:
Schowaj odnośniki
Pokaż odnośniki do wpisu

ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post

Wróć do „Orzecznictwo sądów powszechnych”