Okres przedawnienia roszczeń wynosi 3 lata

Orzecznictwo sądów rejonowych, okręgowych i apelacyjnych.
Wiadomość
Autor
piotrusb
.
.
Posty: 5967
Rejestracja: 28-12-2009, 17:51

Okres przedawnienia roszczeń wynosi 3 lata

#1 Post autor: piotrusb » 18-12-2018, 11:15

Wyrok Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 26 stycznia 2018 r., sygn. akt I C 93/17.
Zgodnie z art. 12 ust. 2 zdanie drugie, art. 13 ust. 1 i art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 r. poz. 1892 ze zm.) właściciel samodzielnego lokalu mieszkalnego jest zobowiązany ponosić na rzecz wspólnoty mieszkaniowej wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nie znajdującej pokrycia w przychodach z nieruchomości, a także wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu. Przepis art. 14 tej ustawy precyzuje, co składa się na koszty zarządu nieruchomością wspólną, wymieniając w szczególności wydatki na remonty i bieżącą konserwację budynku. Na pokrycie tych kosztów właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca (art. 15 ust. 1 cyt. ustawy).
Obowiązek uiszczania tych opłat wynika z ustawy oraz odpowiednich uchwał członków wspólnoty mieszkaniowej, która nie musi odrębnie wzywać właścicieli lokali do zapłaty opłat. Z chwilą upływu terminu do zapłaty, właściciel lokalu popada w opóźnienie i z tego tytułu wspólnocie przysługują z mocy prawa odsetki ustawowe za opóźnienie (art. 481 § 1 i 2 k.c.). (…)

Sąd oddalił jedynie żądanie zapłaty świadczeń naliczonych za styczeń 2013 r., albowiem roszczenie w tym zakresie było przedawnione. Skoro bowiem zaliczki i opłaty zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o własności lokali powinny być uiszczane z góry do dnia 10 każdego miesiąca kalendarzowego, to opłaty za styczeń 2013 r. były wymagalne 11 stycznia 2013 r. Pozew został wniesiony 13 stycznia 2016 r., a więc po upływie 3 lat od wymagalności roszczenia o zapłatę opłat należnych w styczniu 2013 r. W tym zakresie roszczenie było więc przedawnione w chwili wniesienia pozwu, albowiem było to świadczenie okresowe (art. 118 k.c.).
Wraz z roszczeniem głównym przedawnia się również roszczenie o zapłatę odsetek od świadczenia głównego (zob. uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2005 r., III CZP 42/04), dlatego zarzut przedawnienia okazał się zasadny również wobec roszczenia o zapłatę odsetek od świadczeń naliczonych w styczniu 2013 r.

Dla rozstrzygnięcia sprawy nie miało znaczenia to, że pozwany nie przebywał w lokalu w spornym okresie. Właściciel lokalu jest zobowiązany do uiszczania wskazanych opłat niezależnie od tego, czy mieszka w lokalu czy nie. Jeśli nie płaci tych opłat w terminie wskazanym w art. 15 ust. 1 cyt. ustawy o własności lokali, to powinien zapłacić odsetki za opóźnienie nawet wtedy, kiedy wezwanie do zapłaty wysłano do niego na inny adres niż miejsce stałego pobytu.

Podważanie przez pozwanego paragrafu 8 umowy z dnia 13 lipca 1989 r. oraz umowy o administrowanie z dnia 8 marca 2002 r. i powoływanie się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 20 lipca 1999 r. w sprawie III CZP 19/99, podobnie jak i na klauzule abuzywne w kontekście umowy z 8 marca 2002 r. nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem zarówno obowiązek zapłaty opłat na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej, jak i ich wysokość nie wynikały z tych umów, lecz z powołanej ustawy o własności lokali i uchwał Wspólnoty, których pozwany nie podważył w ustawowym terminie (w trybie art. 25 ustawy o własności lokali), dlatego stały się one prawomocne i obowiązujące, wiążąc również pozwanego.(…)

Pozwany w kontekście omawianej umowy o administrowanie powoływał się na nieuczciwe warunki umowy w rozumieniu dyrektywy (...) nr 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dziennik Urzędowy Wspólnot Europejskich z dnia 21 kwietnia 1993 r. nr L 95/29) oraz niedozwolone klauzule abuzywne wpisane do rejestru tych klauzul pod numerami (...) i 1480. W tym względzie przypomnieć należy, że przepisy dyrektyw (...) nie mają bezpośredniego zastosowania w porządkach krajowych i w celu wdrożenia ich w życie powinny być implementowane poprzez wprowadzenie zmian w ustawodawstwach krajowych. Zgodnie z art. 3 ust. 1 powołanej dyrektywy nr 93/13/EWG warunki umowy, które nie były indywidualnie negocjowane, mogą być uznane za nieuczciwe, jeśli stoją w sprzeczności z wymogami dobrej wiary, powodują znaczącą nierównowagę wynikających z umowy, praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta, zaś w myśl art. 6 ust. 1 tej dyrektywy państwa członkowskie miały ustanowić, że na mocy prawa krajowego nieuczciwe warunki w umowach zawieranych przez sprzedawców lub dostawców z konsumentami nie będą wiążące dla konsumenta, a umowa w pozostałej części będzie nadal obowiązywała strony, jeżeli jest to możliwe po wyłączeniu z niej nieuczciwych warunków.
Polska implementowała dyrektywę nr 93/13/EWG ustawą z dnia z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz.U. z 2000 r. Nr 22, poz. 271), zmieniając przepisy art. 385 1 i art. 385 2 Kodeksu cywilnego i dodając art. 385 3 i 385 4 k.c. Według zmienionego artykułu 385 1 § 1 Kodeksu cywilnego niedozwolonym postanowieniem umownym jest taki zapis umowy, który nie został uzgodniony z konsumentem indywidualnie, a dodatkowo kształtuje jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Jeśli postanowienie spełnia te warunki, to nie jest wiążące dla konsumenta. Przykładowy katalog niedozwolonych klauzul umownych zawarty jest w art. 385 3 Kodeksu cywilnego. Pozwany nie próbował nawet wykazać, że w stosunku do zapisów umowy z dnia 8 marca 2002 r. zostały spełnione przesłanki z art. 385 1 § 1 Kodeksu cywilnego, pomijając zresztą oczywisty fakt, że stroną tej umowy nie był konsument, którego definicja została zawarta w przepisie art. 22 1 k.c.
http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/ ... -11-29_001
piotrusb

Link:
BBcode:
HTML:
Schowaj odnośniki
Pokaż odnośniki do wpisu

ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post

Wróć do „Orzecznictwo sądów powszechnych”