Art. 25 uwl i art. 189 kpc nie mają zastosowania do małej wspólnoty

Orzecznictwo sądów rejonowych, okręgowych i apelacyjnych.
Wiadomość
Autor
piotrusb
.
.
Posty: 5967
Rejestracja: 28-12-2009, 17:51

Art. 25 uwl i art. 189 kpc nie mają zastosowania do małej wspólnoty

#1 Post autor: piotrusb » 19-11-2018, 11:18

Wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 30 stycznia 2018 r., sygn. akt I C 49/17.
...stosownie do art. 6 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Powstaje ona z mocy prawa, gdy w skład nieruchomości wchodzą co najmniej dwa lokale będące własnością różnych osób. Sposób zarządu nieruchomością wspólną, zgodnie z art. 18 ust. 1 u.w.l., może być określony w umowie o ustanowieniu odrębnej własności lokali albo w umowie później zawartej w formie aktu notarialnego. Jeżeli nie doszło do określenia sposobu zarządu według tych reguł, to zastosowanie będą miały dalsze przepisy rozdziału czwartego ustawy o własności lokali (art. 18 ust. 3), które uzależniają określenie tego sposobu od liczby lokali wyodrębnionych i niewyodrębnionych, należących do dotychczasowego właściciela. Z art. 19 u.w.l. wynika, że jeżeli liczba lokali nie przekracza siedmiu, to do zarządu nieruchomością wspólną mają odpowiednie zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego i kodeksu postępowania cywilnego. Powyższe odesłanie w zakresie zarządu małą wspólnotą mieszkaniową dotyczy przede wszystkim przepisów od art. 199 k.c. do art. 209 k.c. W uchwale z dnia 7 października 2009 r., III CZP 60/90 Sąd Najwyższy jednoznacznie stwierdził, że odniesienie to oznacza, iż zarząd małą wspólnotą mieszkaniową ma charakter zarządu właścicielskiego (bezpośredniego), wykonywanego przez samych właścicieli. Uregulowanie art. 199 do 209 k.c. uznał za kompletne i niewymagające sięgania do innych zasad określonych w przepisach szczególnych. Istota tak sprawowanego zarządu opiera się na czynnościach faktycznych i prawnych samych współwłaścicieli - bez podejmowania uchwał stwierdzających możliwość ich dokonania. Uwzględnia także możliwość zwrócenia się do sądu w określonych wypadkach. Wyłączeniu podlegają zatem przepisy dotyczące zarządu nieruchomością wspólną w dużej wspólnocie, także związane z podejmowaniem uchwał i ich zaskarżaniem do sądu. Art. 18 ust. 1 u.w.l. przewiduje jednak możliwość innego określenia sposobu zarządu, w tym stosowania przepisów przewidzianych dla dużych wspólnot mieszkaniowych (art. 21 i nast. u.w.l.). W takim przypadku zastosowanie będzie miał także art. 25 u.w.l. przewidujący zaskarżanie uchwał. Podsumowując, art. 25 ustawy o własności lokali nie ma zastosowania, jeżeli właściciele lokali tworzący tzw. małą wspólnotę mieszkaniową nie określili sposobu zarządu nieruchomością wspólną w umowie o ustanowieniu odrębnej własności lokali lub w umowie zawartej później w formie aktu notarialnego. W tym samym nurcie Sąd Najwyższy wypowiedział się w wyroku z dnia 8 września 2016 r. II CSK 817/15.

Tymczasem ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd w niniejszej sprawie nie dają podstaw do przyjęcia, że sposób zarządu nieruchomością wspólną określono odrębnie, w szczególności w sposób właściwy dla tzw. dużej wspólnoty. Nie dokonano tego ani w umowach o ustanowienie własności lokali, ani w drodze zawartej później umowy notarialnej. Ustanowienia odrębnego sposobu zarządu nieruchomością wspólną nie sposób upatrywać w umowie z dnia 12.12.2012 r., zawartej z A. P.. Umowa ta nie odpowiada bowiem przytoczonym wymogom. W związku z powyższym, decyzja podjęta przez członków małej Wspólnoty Mieszkaniowej przy ulicy (...) w G. w postaci udzielenia pełnomocnictwa K. B., nie może być równoznaczna z uchwałą wspólnoty podlegającą zaskarżeniu w trybie art. 25 u.w.l., czy też na podstawie art. 189 k.p.c. Nie posiada bowiem cech uchwały wspólnoty mieszkaniowej w rozumieniu art. 25 ustawy o własności lokali. Podkreślić przy tym należy, że po stronie powoda nie sposób dopatrzyć się także interesu prawnego w żądaniu ustalenia i to w przypadku obu roszczeń (głównego i ewentualnego), gdyż jak przyjmuje się powszechnie w doktrynie i orzecznictwie interes prawny w żądaniu ustalenie nie istnieje w szczególności wtedy, gdy strona może dochodzić swych praw i roszczeń w inny dopuszczalny sposób. Jak wyjaśniono, powód może dochodzić kwestii związanych z zarządem nieruchomością wspólną w postępowaniu nieprocesowym wykorzystując przepisy o współwłasności rzeczy. Z kompletności uregulowania zarządu w przepisach art. 199 do 209 k.c. wynika możliwość skorzystania z ochrony tam przewidzianej, a zatem nie można przyjąć, że istnieje obiektywna niepewność stanu prawnego lub prawa, wymagająca sięgania po ochronę przewidzianą w art. 189 k.p.c.

Reasumując, skoro w rozstrzyganej sprawie przepisy art. 189 k.p.c. oraz art. 25 u.w.l. nie miały zastosowania, to powództwo podlegało oddaleniu w całości. Podjęcie decyzji przez członków wspólnoty w formie uchwały nie jest bowiem równoznaczne z tym, że jest to uchwała podlegająca zaskarżeniu na podstawie art. 25 u.w.l., czy też na podstawie art. 189 k.p.c. jako nieistniejąca. Przedmiotem zaskarżenia może być jedynie taka czynność (uchwała) podjęta przez podmiot, w którego kompetencji leży podejmowanie czynności w takiej formie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2016 r. II CSK 817/15.
http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/ ... -01-30_002
piotrusb

Link:
BBcode:
HTML:
Schowaj odnośniki
Pokaż odnośniki do wpisu

ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post

Wróć do „Orzecznictwo sądów powszechnych”