Zawarcie ugody z dłużnikiem jest prawem, ale nie obowiązkiem wierzyciela

Orzecznictwo sądów rejonowych, okręgowych i apelacyjnych.
Wiadomość
Autor
piotrusb
.
.
Posty: 5967
Rejestracja: 28-12-2009, 17:51

Zawarcie ugody z dłużnikiem jest prawem, ale nie obowiązkiem wierzyciela

#1 Post autor: piotrusb » 28-09-2018, 09:52

Wyrok Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 28 sierpnia 2018 r., sygn. akt I C 1225/17.
Odnosząc się do wniosku pozwanego (właściciela lokalu) o zawarcie z powodem (wspólnotą) ugody, należy podkreślić, że zawarcie ugody jest prawem, a nie obowiązkiem strony, zatem wobec negatywnego stanowiska powoda w tym przedmiocie, wniosek pozwanego o rozłożenie świadczenia na raty należało rozważyć wyłącznie w kontekście art. 320 k.p.c., zgodnie z którym, w szczególnie uzasadnionym wypadku, Sąd może zasądzone wyrokiem świadczenie rozłożyć na raty. Norma z art. 320 k.p.c. ma charakter wyjątkowy i jej zastosowanie możliwe jest w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Oceniając, czy zachodzą przesłanki do zastosowania tej instytucji, Sąd badał zarówno sytuację osobistą i majątkową pozwanego – wysokość uzyskiwanych dochodów, stan majątkowy, jak również słuszny interes wierzyciela. Część wyroku, która ma za przedmiot rozłożenie na raty zasądzonego roszczenia, ma charakter konstytutywny i wkraczający w dziedzinę prawa materialnego. Wskutek bowiem rozłożenia na raty następuje z mocy konstytutywnego wyroku inne oznaczenie sposobu i terminu spłaty świadczenia należnego wierzycielowi. Dłużnik na podstawie takiego wyroku zostaje zobowiązany do regulowania swojego długu w sposób ratalny zamiast w sposób wynikający z łączącego strony stosunku zobowiązaniowego i w innych terminach od tych, jakie wynikają z takiego stosunku. Pamiętać przy tym należy, że ochrona, jaką zapewnia pozwanemu dłużnikowi art. 320 k.p.c. nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces. Stąd zachodzi konieczność wykazania przez dłużnika, że realnie będzie dysponować środkami, które mimo trudności o których była mowa wyżej, umożliwią wykonanie zmodyfikowanego obowiązku w sposób odczuwalny ekonomicznie przez wierzyciela. W przeciwnym razie, jeżeli okoliczności sprawy nie wskazują na istnienie po stronie dłużnika woli dobrowolnej spłaty zadłużenia, a jedynie na chęć odłożenia w czasie konieczności wykonania zobowiązania, omawiana norma prawna nie będzie miała zastosowania.
W ocenie Sądu, brak jest w niniejszej sprawie przesłanek do zastosowania art. 320 k.p.c. Jak wskazał pozwany, jego jedynym źródłem utrzymania jest aktualnie zasiłek stały z pomocy społecznej w wysokości 604 zł. Biorąc pod uwagę wysokość zadłużenia pozwanego oraz wysokość uzyskiwanych przez niego dochodów, a także konieczność ponoszenia i pokrywania bieżących kosztów utrzymania, spłata rat w wysokości deklarowanej przez pozwanego jest nierealna – musiała by odbywać się kosztem bieżących należności, doprowadzając do dalszego wzrostu zadłużenia. Gdyby natomiast rozłożyć zasądzone świadczenie na raty w możliwej do spłacenia przez pozwanego, np. 50 zł, okres spłaty wydłużony zostałby do 16 lat, co z kolei stoi w sprzeczności z uzasadnionym interesem wierzyciela.
http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/ ... -08-28_001
piotrusb

Link:
BBcode:
HTML:
Schowaj odnośniki
Pokaż odnośniki do wpisu

ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post

Wróć do „Orzecznictwo sądów powszechnych”