Reprezentowanie wspólnoty w sądzie przez zarządcę

Orzecznictwo sądów rejonowych, okręgowych i apelacyjnych.
Wiadomość
Autor
piotrusb
.
.
Posty: 5967
Rejestracja: 28-12-2009, 17:51

Reprezentowanie wspólnoty w sądzie przez zarządcę

#1 Post autor: piotrusb » 25-04-2018, 10:39

Wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 14 grudnia 2017 r., sygn. akt IX Ca 835/17.
W szczególności nie jest trafny zarzut nieważności postępowania związany z nieprawidłową reprezentacją powódki. W orzecznictwie wyjaśniono już, iż w braku odmiennego zastrzeżenia osoba, której właściciele lokalu w umowie lub uchwale (art. 18 ust. 1 i ust. 2a. ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, jedn. tekst: Dz. U. 2015.1892) powierzyli zarząd nieruchomością wspólną, jest w granicach tego zarządu umocowana do reprezentowania wspólnoty mieszkaniowej w postępowaniach sądowych (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2017 r. III CZP 106/16 i wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 stycznia 2015 r., VI ACa 458/14). Okoliczności faktyczne powołane w pozwie wskazują, niezależnie od przytoczonej podstawy prawnej, iż dochodzone w niniejszej sprawie roszczenia o zapłatę kosztów zarządu nieruchomością, mieszczą się w granicach zarządu powierzonego zarządcy przez Wspólnotę. W konsekwencji nie można stwierdzić, jak chce tego skarżąca, że powódka była nienależycie reprezentowana w niniejszej sprawie.

Prawidłowo przyjął Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie, iż zobowiązanym do zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy może być ten kto z tej rzeczy korzysta. W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, iż z mienia spółdzielni nie korzystała powodowa Wspólnota, jako podmiot prawny lecz poszczególni właściciele lokali. Do nich zatem co do zasady powinny być kierowane roszczenia związane z zapłatą wynagrodzenia za korzystanie z mienia pozwanej. W tej sytuacji za trafne należało uznać stanowisko Sądu Rejonowego, który uznał, że oświadczenie o potrąceniu należności wynikających z korzystania z mienia pozwanej, skierowane do powódki, nie może być skuteczne.

Podzielić należy również pogląd Sądu I instancji, który uznał, za udowodnione roszczenie powódki co do wysokości. W tej kwestii doszło po stronie pozwanej do tak zwanego uznania niewłaściwego.
W doktrynie i judykaturze przyjmuje się, że uznanie roszczenia może być dokonane w dwóch formach: jako uznanie właściwe oraz uznanie niewłaściwe. Pierwsze stanowi nieuregulowaną odrębnie umowę ustalającą co do zasady i zakresu istnienie albo nieistnienie jakiegoś stosunku prawnego, drugie zaś określone jest jako przyznanie przez dłużnika wobec wierzyciela istnienia długu. Uznanie niewłaściwe jest więc oświadczeniem wiedzy a nie woli dłużnika (wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 1997 r., sygn. akt II CKN 46/97, OSNC 1997/10/143, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28 listopada 2013 r., sygn. akt I ACA 684/13). Uznanie niewłaściwe jest to każdy przypadek wyraźnego oświadczenia woli lub też innego jednoznacznego zachowania się dłużnika wobec wierzyciela, z którego wynika, że dłużnik uważa roszczenie za istniejące (wyrok Sądu najwyższego z dnia 7 marca 2003 r., sygn. akt I CKN 11/01, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 8 stycznia 2013 r., sygn. akt V ACa 913/12).
http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/ ... -12-14_002
piotrusb

Link:
BBcode:
HTML:
Schowaj odnośniki
Pokaż odnośniki do wpisu

ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post

Wróć do „Orzecznictwo sądów powszechnych”