Przywrócenie posiadania i przywrócenie możliwości korzystania z rzeczy wspólnej to różne kategorie prawne

Orzecznictwo sądów rejonowych, okręgowych i apelacyjnych.
Wiadomość
Autor
piotrusb
.
.
Posty: 5967
Rejestracja: 28-12-2009, 17:51

Przywrócenie posiadania i przywrócenie możliwości korzystania z rzeczy wspólnej to różne kategorie prawne

#1 Post autor: piotrusb » 06-04-2018, 12:55

Wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 29 grudnia 2017 r., sygn. akt III Ca 1491/17.
Powództwo oparte na art. 206 k.c. zmierza do realizacji roszczenia petytoryjnego (wynikającego z prawa własności) poprzez przywrócenie współwłaścicielowi możności wykonywania uprawnienia do posiadania i korzystania z całości rzeczy wspólnej, o ile da się to pogodzić z posiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli; możność taka jest jednym z elementów własności stanowiącej prawo rzeczowe przysługujące danej osobie, a treść przedmiotowego roszczenia ochronnego ma swe źródło w sferze uprawnień materialnoprawnych współwłaściciela. Z kolei w ramach powództwa o przywrócenie posiadania realizuje się ochrona wynikająca z roszczenia posesoryjnego (opartego na posiadaniu) wywodzonego wyłącznie z faktu posiadania i jego naruszenia; z art. 344 § 1 k.c. i art. 479 k.p.c. wynika jasno, że roszczenie to nie ma oparcia w ewentualnym prawie własności posiadacza i służy ochronie istniejącego stanu faktycznego, nie zaś prawa. W żadnym wypadku nie można byłoby wywodzić, że któreś z tych roszczeń ze swej istoty stanowi element drugiego i że w ramach orzekania o jednym z nich Sąd miałby obowiązek badać również zasadność drugiego roszczenia; z punktu widzenia proceduralnego ich rozpoznawaniu służą nawet odmienne rodzaje postępowania procesowego – zwykłe w przypadku powództwa opartego na art. 206 k.c. i odrębne w sprawach o naruszenie posiadania w przypadku powództwa wynikającego z art. 344 k.c.

Z powyższego wynika więc, że w sprawie niniejszej strona powodowa poddała kognicji Sądu I instancji dwa różne roszczenia, a zasygnalizowana w apelacji różnica stanowisk pomiędzy Sądem i skarżącą sprowadza się do tego, czy poddanie tej kognicji roszczenia petytoryjnego było skuteczne procesowo i czy konsekwencją tego był obowiązek Sądu rozstrzygnięcia o jego zasadności. Autorka apelacji nie ma co do tego wątpliwości, wywodząc, że oba roszczenia zostały poddane pod właściwy osąd już w pozwie wszczynającym postępowanie, zaś zdaniem Sądu meriti, roszczenie takie zostało zgłoszone dopiero na ostatnim terminie rozprawy, wobec czego z proceduralnego punktu widzenia czynność taka stanowi rozszerzenie powództwa w rozumieniu art. 193 k.p.c. i dla jej skuteczności konieczne jest w myśl art. 193 § 2 1 k.p.c. dokonanie jej w piśmie procesowym, a skoro to nie miało miejsca, to roszczenie posesoryjne nie zostało ostatecznie poddane kognicji Sądu, a w konsekwencji Sąd nie miał uprawnienia ani obowiązku do orzekania o jego zasadności.

Łatwo zauważyć, że choć formalnie apelująca zaskarżyła rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 1 wyroku Sąd meriti, to w rzeczywistości zaistniała kontrowersja nie dotyczy merytorycznej trafności zapadłego w sprawie i zaskarżonego rozstrzygnięcia o roszczeniu petytoryjnego wynikającego z art. 206 k.c., ale tego, czy Sąd orzekł o całości żądania skutecznie poddanego jego kognicji. Sformułowany w tym kształcie wniosek apelacyjny mógłby dotyczyć treści wyroku tylko wówczas, gdyby żądanie przywrócenia naruszonego posiadania było elementem roszczenia petytoryjnego będącego przedmiotem zapadłego orzeczenia co do meritum sprawy, jednak – jak już wyżej powiedziano – tak nie jest. Właściwym środkiem proceduralnym służącym powódce w sytuacji, gdy twierdzi ona, że Sąd nie orzekł o wszystkich roszczeniach poddanych pod jego osąd jest nie apelacja, ale wniosek o uzupełnienie wyroku oparty na art. 351 k.p.c. możliwy do zgłoszenia w terminie dwóch tygodni od jego ogłoszenia.
http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/ ... -12-29_001
piotrusb

Link:
BBcode:
HTML:
Schowaj odnośniki
Pokaż odnośniki do wpisu

ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post

Wróć do „Orzecznictwo sądów powszechnych”