Uchwała o wysokości zaliczek obowiązuje, jeśli nie zostanie zmieniona; przedawnienie trzyletnie

Orzecznictwo sądów rejonowych, okręgowych i apelacyjnych.
Wiadomość
Autor
piotrusb
.
.
Posty: 5967
Rejestracja: 28-12-2009, 17:51

Uchwała o wysokości zaliczek obowiązuje, jeśli nie zostanie zmieniona; przedawnienie trzyletnie

#1 Post autor: piotrusb » 27-03-2018, 16:21

Wyrok Sądu Rejonowego w Oleśnie z dnia 13 lutego 2018 r., sygn. akt I C 218/17.
Strona pozwana sugerowała, iż uchwała 03/2008, skoro została uchwalona w 2008 r., to obowiązywała jedynie w 2008 r., a wobec takiego twierdzenia, zaliczki za dalsze okresy na podstawie tej uchwały się nie należą. Jest to myślenie błędne. Po pierwsze, strona pozwana nie wystąpiła z powództwem o ustalenie nieistnienia tej uchwały. Po drugie żaden z przepisów prawa nie nakazuje, by uchwały w przedmiocie wysokości zaliczek obowiązywały 1 rok. Powoływany już wyżej art. 22 ust. 3 w pkt 2 stanowi o przyjęciu „rocznego planu gospodarczego” ale już w pkt 3 jest mowa o ustaleniu „wysokości opłat na pokrycie kosztów zarządu” – tj. bez przymiotu jednoroczności. Tworzenie rocznych planów gospodarczych wiąże się z obowiązkami rozliczeniowymi, o których mowa w art. 29 ustawy, a w szczególności z faktem, iż okresem rozliczeniowym wspólnoty mieszkaniowej jest rok kalendarzowy (art. 29 ust. 1a). Uchwała nr 03/2008 z dnia 04 kwietnia 2008 r. została sporządzona: „ W sprawie zatwierdzenia planu gospodarczego na rok 2008 oraz zatwierdzenia zaliczek miesięcznych”. Natomiast w paragrafie 2 tej uchwały wskazano: „ Na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną w 2008 r. ustala się jednostkową stawkę zaliczki miesięcznej…”. Takie sformułowanie wiąże się obowiązkiem zwoływania przez zarząd (lub zarządcę) co najmniej raz w roku, nie później niż w pierwszym kwartale każdego roku zebrania ogółu właściciel lokali, a przedmiotem tego zebrania powinno być m.in. uchwalenie rocznego planu gospodarczego zarządu nieruchomością wspólną i opłat na pokrycie kosztów zarządu (art. 30 ust. 1 pkt 3 oraz ust. 2 pkt 1 ustawy). Nie oznacza to jednak, że w przypadku niezwołania takiego zebrania, lub nieprzegłosowania nowych uchwał w przedmiocie wysokości zaliczek, członkowie wspólnoty są zwolnieni z obowiązku łożenia zaliczek na koszty zarządu nieruchomością wspólną. Już powołane wyżej przepisy art. 12-15 ustawy o własności lokali stanowią wynikający wprost z ustawy obowiązek dla wszystkich członków wspólnoty, w tym strony pozwanej, do partycypowania w utrzymaniu kosztów zarządu nieruchomością wspólną, a uiszczanie miesięcznych zaliczek jest nie tylko obowiązkiem stricte fiskalnym, ale również przejawem współdziałania w ochronie wspólnego dobra, o którym mowa w art. 13 ust. 1 ustawy. Ponadto, zgodnie z art. 27 ustawy każdy właściciel lokalu ma prawo i obowiązek współdziałania w zarządzie nieruchomością wspólną. Tym samym członkowie wspólnoty winni dążyć do zapewnienia stabilności i bezpieczeństwa finansowego umożliwiającego prawidłowe funkcjonowanie wspólnoty. Przejawem takiej dbałości o dobro wspólne jest np. art. 30 ust. 1a ustawy o własności lokali, zgodnie z dyspozycją którego – jeżeli zarząd nie zwoła zebrania ogółu właścicieli lokali do końca pierwszego kwartału każdego roku, wówczas zebranie coroczne może zwołać każdy z właścicieli – w tym również (...) Sp. z o.o., czego nie zrobił.

Strona pozwana w żaden sposób nie poczuwała się przez lata do obowiązku łożenia na potrzeby wspólnoty, nie zrobiła też nic w tym kierunku, żeby skuteczne przegłosować nowe wyższe stawki zaliczek za kolejne lata, co jest naturalną konsekwencją wzrostu cen i potrzeb wspólnoty, nie uiściła dobrowolnie nawet części kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej przypadających na jej udział, nie poczyniła starań by ustalić we wspólnocie wysokości aktualnych zaliczek, skoro poddawała w wątpliwość treść i dalsze obowiązywanie uchwały 03/2008. Wręcz przeciwnie, postawa strony pozwanej względem Wspólnoty Mieszkaniowej jeszcze generowała dalsze koszty kolejnych procesów między Wspólnotą Mieszkaniową (...) a (...) Sp. z o.o., dotyczące bądź to tych samych lokali co w obecnym procesie lecz za inne okresy, bądź też innych lokali w tej wspólnocie. Tutejszy Sąd nie jest związany wyrokami cywilnymi zapadłymi w tamtych sprawach powoływanych przez obie strony i załączanych do pism procesowych (art. 11 k.p.c. a contrario). Natomiast wyłania się z tamtych procesów i z niniejszej sprawy pewna prawidłowość, tzn. że (...) Sp. z o.o. notorycznie nie reguluje zobowiązań wobec wspólnoty, czym stwarza poważne zagrożenie dla funkcjonowania osiedla i wspólnoty.(…)

Reasumując, nie łożąc żadnej kwoty na koszty zarządu i wydatki związane z utrzymaniem lokali, strona pozwana postępuje wbrew kategorycznym obowiązkom nałożonym przez ustawodawcę na właścicieli lokali w rozdziale 3 ustawy o własności lokali, przerzucając tym samym szeroko pojęty koszt działalności wspólnoty i koszt utrzymania osiedla na innych właścicieli lokali na tym osiedlu. Strona pozwana nie skorzystała z uprawnienia do zaskarżenia uchwały nr 03/2008. Poza stanowiskiem procesowym w niniejszej sprawie i stanowiskach zajmowanych w powoływanych przez strony innych postępowaniach, nie kwestionowała wysokości zaliczek (a w każdym razie nie przedstawiła dowodu przeciwnego – art. 6 k.c.), nie uczyniła nic w tym kierunku, by w kolejnych latach zwołać zebranie roczne i przegłosować inne stawki zaliczek niż w uchwale 03/2008, nie zasięgała również żadnej informacji w zarządzie, tudzież administracji wspólnoty, odnośnie wysokości zaliczek aby wypełnić obowiązek z art. 15 ustawy, skoro – w mniemaniu strony pozwanej – uchwała 03/2008 przestała obowiązywać.

Wskazać również należy, że podnoszony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia roszczeń jest chybiony. Należności z tytułu zaliczek na poczet zarządu nieruchomością wspólną i wydatków związanych z utrzymaniem lokali – jako świadczenia okresowe przedawniają się w terminie trzech lat zgodnie z treścią art. 118 k.c. Pozew został wniesiony w dniu 10.01.2017 r. a najstarsza żądana należność dotyczyła zaliczki za styczeń 2014 r., tzn. winna być uiszczona z góry do dnia 10.01.2014 r. (art. 15 ust. 1 ustawy). Tym samym strona powodowa zmieściła się w 3 – letnich okresie przedawnienia, a wniesiony pozew spowodował przerwę biegu przedawnienia w myśl art. 123 § 1 pkt 1) k.c., zgodnie z którym bieg przedawnienia przerywa się m.in. przez każdą czynność przed sądem przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia.
http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/ ... -03-12_001
piotrusb

Link:
BBcode:
HTML:
Schowaj odnośniki
Pokaż odnośniki do wpisu

ODPOWIEDZ
  • Podobne tematy
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Ostatni post

Wróć do „Orzecznictwo sądów powszechnych”